پشت ریش

( صفت ) آنکه پشتش مجروح است پشت زخم .

پشت ریش. [ پ ُ ] ( ص مرکب ) مجروح به ظهر( در ستور ). دَبر. ( تاج المصادر بیهقی ) :
بر آن صفت که خر پشت ریش را برریش
تفو زنند بتو باد صد هزار تفو.مگر کین فرومایه زشت کیش
بکارش نیاید خر پشت ریش.ادبار؛ پشت ریش کردن ستور را پالان. مُوَقَع؛ پشت ریش شده. جَمَل ٌ مُسَدَّم ؛ شتر پشت ریش که پالان ننهند بر وی تا به شود. تمسیح ، مسح ؛ پشت ریش کردن. مدابره ؛ پشت ریش گردیدن ستور کسی. مسخ ؛ پشت ریش کردن. ( منتهی الارب ).

آن که پشتش زخم دار است، پشت زخم.