سفته بازی

سفته بازی، (به انگلیسی: Speculation) انجام معاملات اقتصادی ریسک دار، به منظور حصول سود از نوسانات کوتاه یا میان مدت، در ارزش بازاری کالای تجاری چون روشی اقتصادی، بجای سعی برای حصول سود از روش های اقتصادی اصولی (روش هایی چون سود سرمایه، بهره، یا سود سهام) است. خیلی از سفته بازها توجه کمتری به ارزش اصلی سهام دارند و به جای آن صرفاً بر تغییرات قیمت یا تحلیل تکنیکی، تمرکز می کنند. سفته بازی در اصل می تواند هر کالای قابل معامله یا روش اقتصادی را در بر بگیرد.
اقتصاد رفتاری
چهارشنبه سیاه
دلال دامنه
بازار مالی
جرج سوروس
فروش استقراضی
حباب اقتصادی گل لاله
سفته بازها در بازارها خصوصاً در سهام، اوراق قرضه، قرارداد آتی، ارزها، هنرهای زیبا، کلکسیون ها، املاک و مستغلات و مشتقات، وارد می شوند. سفته بازها به همراه تاجران (که معاملاتی را انجام می دهند، تا برخی ریسک های قبلی را جبران نمایند)، سهام بازها (که از موقعیت هایی در پی سود هستند، که در آن ها ابزار قابل تعویض با قیمت هایی متفاوت در قسمت های مختلف بازار معامله می شوند) و سرمایه گذارها (که از مالکیت بلند مدت ویژگی های اساسی یک وسیله سود حاصل می نمایند) یکی از چهار نقش اصلی بازارهای اقتصادی را ایفا می کنند.
نقش سفته بازها، جذب ریسک مازاد (که دیگران نمی خواهند) و ایجاد نقدینگی در بازار با خرید یا فروش (در زمانیکه گروه های دیگر در دسترس نیستند) است. سفته بازی موفق مستلزم جمع آوری میزان مناسبی از جبران خسارت مالی در عوض ایجاد نقدینگی فوری و بعهده گرفتن ریسک اضافی است، به طوری که در طول زمان، زیان های گریز ناپذیر با سودهایی بزرگتر جبران گردد.
با ظهور ماشین سهام تیکر در ۱۸۶۷ که نیاز به حضور فیزیکی بازرگانان در مکان بورس اوراق بهادار را از میان برد، سفته بازی سهام، تا پایان دههٔ ۱۹۲۰ دستخوش توسعه چشمگیری شد. (تعداد سهام داران از ۴٫۴ میلیون در ۱۹۰۰ به ۲۶ میلیون در ۱۹۳۲ افزایش یافت)