(سَ یا س ) (ص مر. ) بخیل .
سیاه کاسه
فرهنگ معین
لغت نامه دهخدا
سیاه کاسه. [ سیا س َ / س ِ ] ( ص مرکب ) بخیل. ممسک. رذل. بدبخت. ( برهان ). کنایه از ممسک و بخیل. ( آنندراج ) :
در جنب کفت سیاه کاسه
حاشا فلک کبودجامه.
صدساله غم است شرب یک روزه.
شام سیاه کاسه و صبح سپیدپی.
در جنب کفت سیاه کاسه
حاشا فلک کبودجامه.
انوری.
وز دهر سیاه کاسه در کاسم صدساله غم است شرب یک روزه.
خاقانی.
بگذار تا بخط و کفت اقتدا کنندشام سیاه کاسه و صبح سپیدپی.
شمس الدین طبسی.
رجوع به سیه کاسه شود.فرهنگ عمید
بخیل، خسیس، فرومایه: چرخ سیاه کاسه خوان ساخت شبروان را / نان سپید او مه و نان ریزه هاش اختر (خاقانی: ۱۸۶ ).
کلمات دیگر: