کوست

به معنی نقاره و طبل و مانند آن باشد. نقاره و طبل و مانند آن

(اِ. ) ۱ - نقاره ، طبل بزرگ . ۲ - صدمه ، آسیب .

کوست. [ ک َ وَ ] ( اِ ) رستنیی باشد که آن را به عربی حنظل خوانند و درخت آن را شری گویند. ( برهان ). بر وزن و معنی کبست است که حنظل باشد. ( آنندراج ). حنظل. ( ناظم الاطباء ). کوسته. کبست. ( فرهنگ فارسی معین ). و رجوع به کبست و حنظل شود.

---

کوست. ( اِ ) به معنی نقاره و طبل و مانند آن باشد. ( برهان ). به معنی کوس آمده است. ( آنندراج ). نقاره و طبل و مانند آن. ( ناظم الاطباء ). کوس :
دلیران نترسند ز آواز کوست
که آنجا دو چوب اند و یک پاره پوست.و رجوع به کوس شود. || الم و آسیب و آزاری را نیز گویند که از پهلو بر پهلو و دوش بر دوش زدن و فروکوفتن بهم رسد و آن را عربان صدمه خوانند. ( برهان ). همان کوس به معنی کوفتن و صدمه زدن. ( آنندراج ). صدمه و تصادم و بهم خوردگی و ضرب و کوفتگی و درد و آسیب و آزار. ( ناظم الاطباء ). کوس. آسیب. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).
- کوست زدن ؛ آسیب و صدمه زدن بر کسی یا زدن پهلو به پهلو یا دوش بردوش او. به یکدیگر برخوردن :
شاکر نعمت نبودم یا فتی
تا زمانه زد مرا ناگاه کوست.گر کسی رادرمی صله ببخشد ز حسد
جهد آن کن که بهم برنزند کوست ترا.مقلوب لفظ پارس به تصحیف از کفت
دارم طلب که علت پایم زده ست کوست.هزار بار به من بر طرب همی گذرد
که کوست می نزند با دلم زهی چالاک.و رجوع به کوس شود.

= کوس: دلیران نترسند ز آواز کوست / که دوپاره چوب است و یک پاره پوست (فردوسی: مجمع الفرس: کوست ).