( اسم ) گناهکار .
بزه مند
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
بزه مند. [ ب َ زَ / زِ م َ ] ( ص مرکب )گناه کار. ملامت پذیر. ( ناظم الاطباء ). اثیم. خطاکار. گنه کار. ( آنندراج ). عاصی. موزور. مذنب. مجرم. گنه کار.اثیم. ( یادداشت بخط دهخدا ): و بنظر حقارت بدیشان نظر نکنی که بزه مند و گرفتار آیی. ( تاریخ قم ص 212 ).
فرهنگ عمید
= بزه کار
بزهکار#NAME?
کلمات دیگر: