پی سپر

۱ - ( صفت ) رونده سالک پی سپار : دوستان همچو آب پی سپرند کابها پایهای یکدگرند. ( سنائی ) ۲- بپای سپرنده بزیر پا گیرنده پا مال کننده . ۳-( صفت ) لگد کوب پی سپار پایمال پای کوب : ازو شهر توران شود پی سپر بکین تو آید همان کینه ور. ( فردوسی )

( ~. سِ پَ )۱ - (ص فا. )رونده ، سالک . ۲ - (ص مف . ) پایمال شده ، لگدکوب شده .

پی سپر. [ پ َ / پ ِ س ِ پ َ ] ( نف مرکب ) رونده. ( برهان ). سالک. پی سپار :
دوستان همچو آب پی سپرند
کآبها پایهای یکدگرند. || بپای سپرنده. بزیر پای گیرنده. پایمال کننده. || ( ن مف مرکب ) لگدکوب. پی سپار. پاسپار. ( شرفنامه ). پیخسته. پایمال. پای کوب. لگدمال. بپا کوفته و مالیده. زیرپای کوفته و لگدکوب. ( برهان ) ( جهانگیری ) :
ازو شهر توران شود پی سپر
بکین تو آید همان کینه ور.گردون که پی وهم مهندس نسپردش
اندیشه تأیید ترا پی سپر آمد.و آنکس که راه خدمت و طوع تو نسپرد
جان و تنش به تیر بلا پی سپر شود.نکنم زر طلب که طالب زر
همچو زر نثار پی سپرست.ناچار شود چهره تو پی سپر خاک
گر چهره خاکست کنون پی سپر تو.خشت گل زیر سر و پی سپر آئید بمرگ
گر بخشت و سپر میر و کیائید همه.در عرفات بختیان بادیه کرده پی سپر
ماو تو بسپریم همه بادیه قلندری.جرعه چینان مجلس همه ایم
چه عجب خاک پی سپر مائیم.تشنه لب بر دردریا چو صدف
سر و تن پی سپری خواهم داشت.پی سپر کس مکن این کشته را
بازمده سر بکس این رشته را.پی سپر جرعه میخوارگان
دستخوش بازی سیارگان.زین غم به اگر غمین نباشی
تا پی سپر زمین نباشی.تنی چند را پی سپر کرد باز
نشد پیش او هیچکس رزمساز.گل هر مرغزار پی سپرست
مرغزار قرنفل آن دگرست.بلندی داده خاک پی سپر را
چو فرزند خلف نام پدر را.ماه و اختر گهر سلک تو باد
لوح خور پی سپر کلک تو باد.

۱. پی سپار، پی سپرده، لگدکوب، پایمال: حافظ سر از لحد به در آرد به پای بوس / گر خاک او به پای شما پی سپر شود (حافظ: ۴۵۸ حاشیه ).
۲. (صفت فاعلی ) پی سپرنده، پی سپار، رونده.
* پی سپر کردن: (مصدر متعدی ) = پی سپار * پی سپار کردن