نکویی

( صفت ) نیک پی
نکو بودن . نیکویی . خوبی .

(نِ ) (حامص . ) نیکی ، نیکویی .

نکویی.[ ن ِ ] ( حامص ) نکو بودن. نیکویی. خوبی :
رای ملک خویش کن شاها که نیست
ملک را بی تو نکویی و براه.رجوع به نکو شود. || زیبائی. حسن. خوشگلی. جمال. خوبروئی :
چو رویش به خوبی گل تازه نیست
نکوییش را حد و اندازه نیست.تو گفتی تا قیامت زشت رویی
بر او ختم است و بر یوسف نکویی.اگر پارسا باشد و خوش سخن
نظر در نکویی و زشتی مکن. || نیکی. نیکویی. خیر. بِرّ. احسان. کار خوب :
نکویی به هرجا چو آید به کار
نکویی کن و از بدی شرم دار.کسی کو با تو نیکی کرد یک بار
همیشه آن نکویی یاد می دار.

نیکی، نیکویی، خوبی.