برونسو

بیرون سو، طرف بیرون چیزی
بیرونسو سوی بیرون .

برونسو. [ ب ِ / ب ُ ] ( اِ مرکب ) بیرونسو. سوی بیرون. جانب بیرون. جانب وحشی. سمت خارج. مقابل درون سو :
موی سر جغبوت و جامه ریمناک
از برونسو باد سرد و بیمناک.نارنج چو دو کفه سیمین ترازو
هر دو ز زر سرخ طلی کرده برونسو.اگرچه درون سخن نیک بود از برونسو گمان به زشتی برند. ( قابوسنامه ).
اگر نه دشمن خویشی چه میباید همه خود را
درونسو شسته جان کندن برونسو ناروا رفتن.چو شمع از درونسو جگر سوختن
برونسو ز شادی برافروختن.اگر در تنت مزه نماند برونسوی ترا مزه دهیم. ( کتاب المعارف ).

طرف بیرون چیزی، جهت خارجی چیزی.

{extrados, back} [معماری و شهرسازی] لبۀ بیرونی هر چَفته یا طاق

{egressive} [زبان شناسی] 1. ویژگی دسته ای از آواهای زبان که در تولید آنها جریان هوا به سمت بیرون از آغازشگر است 2. آوایی که در تولید آن جریان هوا به سمت بیرون از آغازشگر است، {extrados, back} [معماری و شهرسازی] لبۀ بیرونی هر چَفته یا طاق