مویه

مویه . [ مو ی َ / ی ِ ] (اِمص ) اسم از موییدن . اسم مصدر از موییدن . نوحه و گریه و ناله ٔ آهسته با گریه . (یادداشت مؤلف ). گریه و نوحه و زاری . (ناظم الاطباء) (از آنندراج ) (از فرهنگ جهانگیری ). گریه ٔ با نوحه را گویند. (برهان ). گریه و زاری . (صحاح الفرس ). گریه و نوحه . (غیاث ) :
به رویین دژ ارجاسب و کهرم نماند
جز از مویه و درد و ماتم نماند.

فردوسی .

همی بآسمان اندرآمد خروش
ز بس مویه و زاری و درد و جوش .

فردوسی .

ز پوشیده رویان ارجاسب پنج
برفتند با مویه و درد و رنج .

فردوسی .

من از بس ناله چون نالم من از بس مویه چون مویم
سرشک ابر بر لاله بود چون اشک بر رویم .
قریعالدهر (از لغتنامه ٔ اسدی چ اقبال ص 503) .
هر آن مردی که این مویه بخواند
اگر بادل بود بی دل بماند.

(ویس و رامین ).

بدان کشتگان مویه بد چپ و راست
چو دیدند لشکر دگر مویه خاست .

اسدی (گرشاسب نامه ).

مویه گر ناگذران است رهش بگشایید
نای و نوشی که از او هست گذر بازدهید.

خاقانی .

ز بس که تیغ زبان مویه کرد خاقانی
تن چو موی به مویه ز تیغ برهاندیم .

خاقانی .

دید آبله پای دردمندی
بر هر پایی ز مویه بندی .

نظامی (لیلی و مجنون چ امیرکبیر ص 500، چ وحید ص 103).

- از مویه مویی شدن ؛ از گریه و زاری بسیار سخت نزار و زار گردیدن . (از یادداشت مؤلف ).و رجوع به ترکیب از مویه چون موی بودن و از مویه چون مویی شدن در ذیل موی شود.
- بامویه ؛ مویه کنان . در حال موییدن . با گریه و ناله . مویان :
برفتند بامویه برنا و پیر
تن شاه بردند از آن آبگیر.

فردوسی .

برفتند بامویه ایرانیان
بر آن سوک بسته سواران میان .

فردوسی .

چنین گفت بامویه افراسیاب
کز این پس نه آرام جویم نه خواب .

فردوسی .

- به مویه شدن ؛ گریان شدن . نوحه گری آغازیدن . گریه و نوحه سر دادن :
خورشید به مویه شود و روی بپوشد
کآن روی چو خورشید بیارایی عمدا.

مسعودسعد.

- مویه آغاز کردن ؛ شروع به گریه کردن . آغاز کردن به گریه و نوحه :
سر تنگ تابوت را باز کرد
به نوی یکی مویه آغاز کرد.

فردوسی .

به زاری همی مویه آغاز کرد
همی برکشید از جگر آه سرد.

فردوسی .

نگهبان در دخمه را باز کرد
زن پارسا مویه آغاز کرد.

فردوسی .

- مویه درگرفتن ؛ نوحه و گریه سر دادن :
چند صف مویه گران نیز رسیدند مرا
هر زمان مویه به آیین دگر درگیرم .

خاقانی .

- مویه ٔ زارزار کردن ؛ سخت گریستن . به سختی گریه و نوحه کردن :
نهاد آن سر خسته را بر کنار
همی کرد پس مویه ٔ زارزار.

فردوسی .

- مویه ٔ غمگنان ؛ زاری و گریه و نوحه ٔ افسردگان :
سپهدار با خیل او همگنان
گرفت از برش مویه ٔ غمگنان .

اسدی .

|| ناله و زاری . (برهان ). ناله . آه و ناله . شکوه و زاری . (از یادداشت مؤلف ).

آه و ناله کردن ، گریه و شعر خواندن غم انگیز در وصف از دست دادن یک عزیز . در زبان کردی و لری به آن مور میگویند. در شهرهایی مثل ایلام و لرستان و اطراف آنها مراسم مویه در سوگ عزیزان هنوز هم انجام میشود و زنان در هنگام مویه صورت خود را خراش میدهند.

ناله

اظهار ناراحت شدن در قبال انگیزه جسمی ضعف روحی هاله ای از ترس، فصل غم ورق زدن ، داشتن تأسف به آنچه در میان عمر بدان از بدو به عمق منتهی به اثر وجودی ( ماده بنام یک ) انسانیت ( بخش بنام دو ) معنایی شکننده افسوس خورده است میتوانیم مثال بزنیم یه ^هیم� یه ^هیم� و در صورت امید تضرع نسبی و قطع امید تضرع حتمی و نمور گشتن عصاره چشم به راه عین گشتن که به اسم و مثال اشک خیال از مویه انگیزیست در مقابل آن خلوص بهبود آور تر، بیداری و هوشیاریست

های های، صدای گریه وناله، شوروغوغای ماتم زدگان.

moe به شخصیت های خیلی مهربون و دلسوز تو انیمه ها و مانگا ها میگن و معمولا جنسیت زن و کوتاه قد و دارای سینه های بزرگ هستن و از نظر احساسی خیلی حساس