کیه

کیه . [ ک َی ی ِه ْ ] (ع ص ) مرد به ستوه آمده از حیله و فریب خود که کسی بدو توجه نکند. (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). به ستوه آمده از حیلت خویش که وی را از آن فایدتی نباشد، و گویند کسی که او را حیلت و تصرفی نباشد. (از اقرب الموارد) (از تاج العروس ج 9 ص 410).

کیه . [ ک َی ْه ْ ] (ع مص ) په کردن گفتن کسی را تا بوی دهن او دریافت گردد. (از منتهی الارب ): کاهه کیهاً؛ هه کردن فرمود او را تا بوی دهن او را دریابد. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).

کیه . [ ی َ / ی ِ ] (اِ) نوعی از علک رومی است که مصطکی باشد. (برهان ) (آنندراج ). مصطکی را گویند.(فرهنگ جهانگیری ). مصطکی همان کیه است ، و آن را علک الروم و علک رومی نیز گویند، و نوعی از آن سیاه است که مصطکی نبطی نامیده می شود. نام کیه محل اصلی این نهال را تعیین می کند و آن جزیره ٔ کیو (کئوس ) در مجمع الجزایر یونان است . (از حاشیه ٔ برهان چ معین ). مأخوذ از کیو نام جزیره ای که منشاء این گیاه بوده است . علک رومی . علک الروم . مصطکی . (فرهنگ فارسی معین ).

کیة. [ ک َی ْ ی َ ] (ع اِ) داغ . کَی ّ. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا). اسم مره از کَی ّ. (از اقرب الموارد). || داغ جای . (منتهی الارب ). جای داغ . (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).

خانه