زردگوش

( صفت ) منافق مذبذب .
کنایه از مردم منافق و مذبذ بین باشد کنایه از ترسان و هراسان

(زَ ) (ص مر. ) کنایه از: منافق .

زردگوش. [ زَ ] ( ص مرکب ) کنایه از مردم منافق و مذبذبین باشد. ( برهان ) ( آنندراج ). کنایه از منافق باشد. ( انجمن آرا ) ( از فرهنگ رشیدی ). منافق. مذبذب. بدخواه. کینه ور. متملق. ( ناظم الاطباء ).منافق مذبذب. ( فرهنگ فارسی معین ) ( از غیاث اللغات ).در بهار عجم ، زردگوش و زردگوشه ؛ کاهل و بیکاره که کاری از او برنیاید و زیرچاق همه باشد. ( آنندراج ). بی غیرت بی تعصب. زرده گوش. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ).
زردگوشان هری را کردی ازگفتار نغز
چون سیه چشمان جنت گوش و گردن پر درر.جوقی از این زردگوش گاه غضب سرخ چشم
هر یک طاغی و دیو رهبر طغیان او.زردگوشان به گوشه ها مردند
سر به آب سیه فروبردند.هرچند ز چشم زردگوشان
سرخ است رخم ز خون جوشان.کون فراخی تنگ چشمی دل سیاه
زردگوشی دین فروشی عشوه خیز. || و نیز کنایه از ترسان و هراسان. ( آنندراج ) :
کسی که پنبه بگوش است چون گل پنبه
ز خاک روز جزازردگوش برخیزد.ولیکن در این بیت نادم و پشیمان نیز درست میشود، فتأمل. ( آنندراج ).

۱. منافق و مفسد: زردگوشان به گوشه ها مردند / سر به آب سیه فرو بردند (نظامی۴: ۶۰۲ ).
۲. بیکاره.
۳. ترسناک.
۴. پشیمان.

/zarde goosh/