دبک. [ دَ ] ( ع مص ) حرکت دادن پا و آوا برآوردن با کشیدن پای بر زمین.( از دزی ج 1 ص 424 ). || بر زمین افکندن به نیرو: دبکه علی الارض. ( دزی ج 1 ص 424 ). || پر کردن ظرفی با فشار: دبک الوعاء. ( دزی ج 1 ص 424 ).
دبک
لغت نامه دهخدا
گویش مازنی
/debak/ دیو کوچک - نوعی گندم که خوردن آن گیجی آورد
۱دیو کوچک ۲نوعی گندم که خوردن آن گیجی آورد
پیشنهاد کاربران
دَبک: در بین برخی از ترک زبانان آذری به معنای خل و دیوانه استعمال می شود.
نفهم
کلمات دیگر: