بسته زبان

( صفتاسم ) آنکه برسخن گفتن قادر نباشد.

بسته زبان. [ ب َ ت َ / ت ِ زَ ] ( ص مرکب ) آنکه بر سخن گفتن قادر نباشد. ( آنندراج ). عَقِد؛ زبان بسته. ( منتهی الارب ). عاری از گویایی. دم فروبسته. لال :
شهبازم ارچه بسته زبانم به گاه صید
گرد از هزار بلبل گویا برآورم.در فرقت تو بسته زبان می مانم
تا باز نبینمت زبان نگشایم.طلب کرد مرد زبان بسته را.چو مرد زبان بسته نالید زار.تو دانی ضمیر زبان بستگان
تو مرهم نهی بر دل خستگان. || هنوز زبان نگشوده. بسخن نیامده :
نه طفل زبان بسته بودی ز لاف
همی روزی آمد بجوفت ز ناف.زبان شکوه من چشم خون فشان من است
چو طفل بسته زبان گریه ترجمان من است. || بی زبان. صفت جانوران :
به مرغ زبان بسته آواز ده
که پرواز پارینه را ساز ده.احلت لکم بهیمةالانعام. ( قرآن 5 / 1 )؛ حلال کرده آمد شما را چهارپایان بسته زبان. ( کشف الاسرار ج 3 ص 1 ).