خوش اوا
فارسی به انگلیسی
فرهنگ فارسی
( خوش آوا ) آنکه آواز مطبوع دارد
لغت نامه دهخدا
( خوش آوا ) خوش آوا. [ خوَش ْ / خُش ْ ] ( ص مرکب ) آنکه آواز مطبوع دارد. ( یادداشت مؤلف ) :
ای بلبل خوش آوا آوا ده
ای ساقی آن قدح را با ماده.
ای بلبل خوش آوا آوا ده
ای ساقی آن قدح را با ماده.
رودکی.
کلمات دیگر: