خوش اوائی

( خوش آوائی ) خوش صدائی خوش آوازی

( خوش آوائی ) خوش آوائی. [ خوَش ْ / خُش ْ ] ( حامص مرکب ) خوش صدائی. خوش آوازی :
کوه دانش را چو داود از نفس
منطق الطیر از خوش آوائی فرست.