نقش نمای اضافه و موصوف فارسی که بعضاً بدان تنها نقش نمای اضافه گفته می شود واژه بستی در زبان فارسی است که برای نشان دادن یک ترکیب اضافی یا ترکیب وصفی از آن استفاده می شود. این نقش نما نقشِ واژهٔ پیش از خود را تعیین می کند یعنی اینکه بودنِ آن پس از یک واژه به معنای این است که آن واژه نقش «مضاف» یا «موصوف» دارد.
صورت نخست: وقتی که واژهٔ نخست به یک همخوان ختم شود. در این حالت صورت آوایی آن به صورت (E) است.
صورت دوم: وقتی که واژهٔ نخست به یک واکه ختم شود. در این حال صورت آوایی آن به صورت (YE) است.
نمونه: در ترکیب اضافی «کتابِ خوب»، کسرهٔ بعد از حرف آخر واژهٔ کتاب «نقش نمای اضافه» است.
این نقش نما دو صورت آوایی دارد.
صورت نوشتاری این نقش نما در تارنمای فرهنگستان زبان و ادب فارسی زیر عنوان کسرهٔ اضافه بحث شده است:
صورت نخست: وقتی که واژهٔ نخست به یک همخوان ختم شود. در این حالت صورت آوایی آن به صورت (E) است.
صورت دوم: وقتی که واژهٔ نخست به یک واکه ختم شود. در این حال صورت آوایی آن به صورت (YE) است.
نمونه: در ترکیب اضافی «کتابِ خوب»، کسرهٔ بعد از حرف آخر واژهٔ کتاب «نقش نمای اضافه» است.
این نقش نما دو صورت آوایی دارد.
صورت نوشتاری این نقش نما در تارنمای فرهنگستان زبان و ادب فارسی زیر عنوان کسرهٔ اضافه بحث شده است:
wiki: نقش نمای اضافه