صیداء

صیداء. [ ص َ ] (اِخ ) نام زنی است که ذوالرمه بدو تشبیب کرده است . (منتهی الارب ).

صیداء. [ ص َ ] (اِخ )شهری است در حوران . (منتهی الارب ) (معجم البلدان ).

صیداء. [ ص َ ] (اِخ )شهری است در لبنان بر کنار دریا در 45 هزارگزی بیروت و نوزده هزار تن سکنه دارد. یکی از مراکز زراعت و تجارت انواع لیموها است . این شهر را فینیقیها بنا کردند. و در قرنهای 10 تا 13 قبل از میلاد یکی از مراکز مهم بحریه بود. آشوریان این شهر را بسال 840 ق .م . فتح کردند و بسال 677 ق .م . ویران ساختند، آنگاه تحت نفوذ بابلیان و سپس در تصرف ایرانیان درآمد. بسال 333 ق .م . اسکندر آنرا تصرف کرد، سپس سلوکی ها و رومیها و بیزانس ها بر آن شهر حکمفرمائی کردند. بسال 677 م . یزید آن را فتح کرد و بسال 1111 م . صلیبی ها بر آن دست یافتند. مسلمانان بسال 1291 م . آن را بگرفتند و استحکامات آنرا ویران کردند، سپس امیر فخرالدین بنای آنرا تجدید کرد. بسال 1837م . زلزله آنرا خراب ساخت و سلیمان پاشا بنای آنرا تجدید کرد اخیراً بخاطر تأسیس پالایشگاه در ناحیه ٔ جنوبی آن اهمیتی یافته است . (المنجد فی الادب والعلم ). رجوع به قاموس کتاب مقدس شود.

صیداء. [ ص َ ] (ع اِ) زمین درشت . || سنگ که از وی دیگ سازند. (منتهی الارب ).

صیداء. [ ص َ ](اِخ ) چاهی است . لغتی است در صدآء. (منتهی الارب ).