عظاظ

عظاظ. [ ع ِ ] ( ع مص ) همدیگر را گزیدن. ( منتهی الارب ). به معنی عضاض است. ( از اقرب الموارد ). || با هم سختی کردن. ( منتهی الارب ). سخت گردیدن در جنگ : عاظّ القوم ؛ در جنگ سخت شدند و بسختی جنگیدند. ( از اقرب الموارد ). مُعاظّة. و رجوع به معاظة شود.

---

عظاظ. [ ع ِ ] ( ع اِ ) دشنام آشکار. || شدت مشقت. || سختی جنگ. ( از منتهی الارب ). مُعاظّة. رجوع به معاظة شود.