سجم

سِجَم نام گونه ای تخت حصیرپوش است که در دهستان کوخرد شهرستان بستک در غرب استان هرمزگان در جنوب ایران استفاده می شود.
محمدیان، کوخردی، محمد، “ «به یاد کوخرد» “، ج۲. چاپ اول، دبی: سال انتشار ۲۰۰۳ میلادی.
محمد، صدیق «تارخ فارس» صفحه های (۵۰ ـ ۵۱ ـ ۵۲ ـ ۵۳)، چاپ سال ۱۹۹۳ میلادی.
الکوخردی، محمد، بن یوسف، (کُوخِرد حَاضِرَة اِسلامِیةَ عَلی ضِفافِ نَهر مِهران Kookherd, an Islamic District on the bank of Mehran River) الطبعة الثالثة، دبی: سنة ۱۹۹۷ للمیلاد.
سجم گاه مانند کپر می باشد و سقفی نیز دارد اما در کل کمی کوچک تر از کپر است. سجم یا (منامه) برای خوابیدن در شب تابستانی به روی آن، دارای سقف می باشد که سقف آن نیز از تَنهِ کُنده نخل که به لهجه محلی (مُواه) می نامند درست می شود.
در زمان قدیم مردم روستاهای هرمزگان همچون روستاهای بخش کوخرد به پشت رودخانه ها که نخلستان بود می رفتند و مدت سه ماه فصل تابستان و گرما را در آنجا می گذراندند، و پس از سپری شدن تابستان به ولایت خود بر می گشتند. ازاینرو ناچار بودند دامهای محلی خود نیز همراه ببرند و چون اکثر موقع ها شب ها را در صحرا و بیابان به سر می بردند نیاز به مکان و جایی برای حفاظت دامهای خود داشتند که از حمله گرگها و شغالها در امان باشند، بنابراین از شاخهای درخت خاردار مانند سُمر و سَلمَ و کُنار و همچنین شاخه های نخل برای ساخت مکان امنی برای دامهای خود بهره می گرفتند.
دامدارانی که در حاشیه روستاها و شهرها ساکن هستند به علت داشتن دام و وجود علوفه، بیشتر وقت خود را در صحرا می گذرانند.مردمان بادیه نشین با امکانات اندک خود از کپر و سجم و پاگه وابزارهای دیگر مربوط به نخل استفاده لازم می نمایند.