باران بزرگ که هر چه در راه آن باشد برندد یا کینه .
سحیقه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
( سحیقة ) سحیقة. [ س َ ق َ ] ( ع اِ ) باران بزرگ که هر چه درراه آن باشد برندد. ج ، سحائق. ( اقرب الموارد ). رجوع به سحیفه شود. || کینه. ( مهذب الاسماء ).
سحیقة. [ س َ ق َ ] (ع اِ) باران بزرگ که هر چه درراه آن باشد برندد. ج ، سحائق . (اقرب الموارد). رجوع به سحیفه شود. || کینه . (مهذب الاسماء).
کلمات دیگر: