الابتدائیة ج. الابتدائیات
دبستان:
Ebtedāi در ایران Dabestān، دوره دبستان یا دوره ابتدائی، یک دوره 6 ساله است که دانش آموزان در سن ۷ سالگی وارد شده و پس از 6 سال از این مقطع آموزشی وارد راهنمایی می شوند. در حال حاضر دوره ی ابتدایی شامل شش پایه است. دانش آموزان پس از کسب شرایط قبولی در شش پایه، وارد مقطع راهنمایی می شوند.
تاریخچه
دورهٔ ابتدائی به لحاظ رشد، تربیت و تکوین شخصیت کودکان دورهٔ بسیار مهمی است. این دوره را دورهٔ اطاعت، تأدیب، خلاقیت و بروز استعدادهای عمومی هم گفته اند. این سطح از آموزش به نامهای تعلیمات ابتدائی، تعلیمات اجباری، آموزش همگانی و آموزش عمومی خوانده شده است. پیش از تشکیل دبستان ها به سبک جدید، در خانه ها، مساجد و به ویژه مکتبخانه ها انجام می گرفته است. فکر تأسیس مدارس از جمله مدارس ابتدائی با تأسیس وزارت علوم در سال ۱۲۷۲ ق به تدریج گسترش یافت. طبق قانون اساسی معارف، مصوب ۱۲۹۰ ش سن ورود به مدارس و مکاتب ابتدائی، هفت سال تعیین و تعلیمات ابتدائی برای همهٔ ایرانیان اجباری شد. به موجب این قانون، برنامهٔ مدارس و مکاتب از طرف وزارت معارف تعیین می شد. در سال ۱۳۰۲ ش وزارت معارف، تصمیم به اصلاح مکاتب گرفت و به موجب آئین نامه ای که در ۲۷ بهمن ۱۳۰۳ به تصویب شورای عالی معارف رسید، تأسیس مکاتب جدید منوط به اجازهٔ وزارت معارف گردید و باید برنامهٔ مصوب این وزارتخانه در مکاتب تدریس می شد. با افزایش تعداد مدارس جدید و اعزام معلمان از شهر به روستاها به تدریج تعداد مکتبخانه ها کاهش یافت.
در سال تحصیلی ۱۳۳۱ - ۱۳۳۲، ۶۱۱ مکتبخانه با ۱۷۱۴۶۸ دانش آموز وجود داشت که تا سال ۱۳۴۰ به تدریج از تعداد آنها کاسته و تا سال ۱۳۴۰ تقریباً به فراموشی سپرده شد و به جای آنها مدارس ابتدائی در روستاها توسعه پیدا کرد. تا سال ۱۳۴۴ ش طبق قانون، تعلیمات ابتدائی اجباری شش سال تعیین شده بود. از سال تحصیلی ۱۳۴۵ - ۱۳۴۶ طبق طرح اصلاح نظام آموزش و پرورش ایران ( نظام جدید ) ، تعلیمات عمومی کشور در دو مرحلهٔ ابتدائی و راهنمائی تحصیلی مطرح شد و دورهٔ ابتدائی به عنوان اولین مرحلهٔ تعلیمات عمومی شامل پنج سال اعلام گردید. در اردیبهشت ۱۳۵۰ قانونی با عنوان قانون اصلاح قانون آموزش و پرورش عمومی و اجباری و مجانی به تصویب رسید. در این قانون آمده است:
« دورهٔ تعلیمات عمومی و اجباری کشور در دو مرحله اجراء می شود که مرحلهٔ اول آن دورهٔ پنج سالهٔ ابتدائی و مرحلهٔ دوم آن دورهٔ سه سالهٔ راهنمائی تحصیلی است. وزارت آموزش و پرورش مکلف است پس از اجراء مرحلهٔ اول در سراسر کشور، اجراء مرحلهٔ دوم را در هر نقطه که موجبات آن فراهم باشد، اعلام نماید؛ بنابراین با تصویب این ماده واحده قسمتی از مادهٔ ۲ قانون تعلیمات اجباری مصوب ۱۳۲۲ لغو گردید و دورهٔ ابتدائی از شش سال به پنج سال با عنوان مرحلهٔ اول تعلیمات عمومی تغییر یافت. »
همچنین مطابق اصل ۳۰ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، دولت موظف است وسایل آموزش و پرورش رایگان را برای همهٔ ملت تا پایان دورهٔ متوسطه فراهم سازد و وسایل تحصیلات عالی را تا سرحد خودکفائی کشور بهطور رایگان گسترش دهد. [۳][۲] ودر سال1390قانون جدیدی تصویب شد که دوره ی ابتدایی از6 سال تشکیل شودو دوره های تحصیلی به ترتیب 6 3و3 ساله شدند. این قانون سال 1391 اجرا می شود.
دبستان:
Ebtedāi در ایران Dabestān، دوره دبستان یا دوره ابتدائی، یک دوره 6 ساله است که دانش آموزان در سن ۷ سالگی وارد شده و پس از 6 سال از این مقطع آموزشی وارد راهنمایی می شوند. در حال حاضر دوره ی ابتدایی شامل شش پایه است. دانش آموزان پس از کسب شرایط قبولی در شش پایه، وارد مقطع راهنمایی می شوند.
تاریخچه
دورهٔ ابتدائی به لحاظ رشد، تربیت و تکوین شخصیت کودکان دورهٔ بسیار مهمی است. این دوره را دورهٔ اطاعت، تأدیب، خلاقیت و بروز استعدادهای عمومی هم گفته اند. این سطح از آموزش به نامهای تعلیمات ابتدائی، تعلیمات اجباری، آموزش همگانی و آموزش عمومی خوانده شده است. پیش از تشکیل دبستان ها به سبک جدید، در خانه ها، مساجد و به ویژه مکتبخانه ها انجام می گرفته است. فکر تأسیس مدارس از جمله مدارس ابتدائی با تأسیس وزارت علوم در سال ۱۲۷۲ ق به تدریج گسترش یافت. طبق قانون اساسی معارف، مصوب ۱۲۹۰ ش سن ورود به مدارس و مکاتب ابتدائی، هفت سال تعیین و تعلیمات ابتدائی برای همهٔ ایرانیان اجباری شد. به موجب این قانون، برنامهٔ مدارس و مکاتب از طرف وزارت معارف تعیین می شد. در سال ۱۳۰۲ ش وزارت معارف، تصمیم به اصلاح مکاتب گرفت و به موجب آئین نامه ای که در ۲۷ بهمن ۱۳۰۳ به تصویب شورای عالی معارف رسید، تأسیس مکاتب جدید منوط به اجازهٔ وزارت معارف گردید و باید برنامهٔ مصوب این وزارتخانه در مکاتب تدریس می شد. با افزایش تعداد مدارس جدید و اعزام معلمان از شهر به روستاها به تدریج تعداد مکتبخانه ها کاهش یافت.
در سال تحصیلی ۱۳۳۱ - ۱۳۳۲، ۶۱۱ مکتبخانه با ۱۷۱۴۶۸ دانش آموز وجود داشت که تا سال ۱۳۴۰ به تدریج از تعداد آنها کاسته و تا سال ۱۳۴۰ تقریباً به فراموشی سپرده شد و به جای آنها مدارس ابتدائی در روستاها توسعه پیدا کرد. تا سال ۱۳۴۴ ش طبق قانون، تعلیمات ابتدائی اجباری شش سال تعیین شده بود. از سال تحصیلی ۱۳۴۵ - ۱۳۴۶ طبق طرح اصلاح نظام آموزش و پرورش ایران ( نظام جدید ) ، تعلیمات عمومی کشور در دو مرحلهٔ ابتدائی و راهنمائی تحصیلی مطرح شد و دورهٔ ابتدائی به عنوان اولین مرحلهٔ تعلیمات عمومی شامل پنج سال اعلام گردید. در اردیبهشت ۱۳۵۰ قانونی با عنوان قانون اصلاح قانون آموزش و پرورش عمومی و اجباری و مجانی به تصویب رسید. در این قانون آمده است:
« دورهٔ تعلیمات عمومی و اجباری کشور در دو مرحله اجراء می شود که مرحلهٔ اول آن دورهٔ پنج سالهٔ ابتدائی و مرحلهٔ دوم آن دورهٔ سه سالهٔ راهنمائی تحصیلی است. وزارت آموزش و پرورش مکلف است پس از اجراء مرحلهٔ اول در سراسر کشور، اجراء مرحلهٔ دوم را در هر نقطه که موجبات آن فراهم باشد، اعلام نماید؛ بنابراین با تصویب این ماده واحده قسمتی از مادهٔ ۲ قانون تعلیمات اجباری مصوب ۱۳۲۲ لغو گردید و دورهٔ ابتدائی از شش سال به پنج سال با عنوان مرحلهٔ اول تعلیمات عمومی تغییر یافت. »
همچنین مطابق اصل ۳۰ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، دولت موظف است وسایل آموزش و پرورش رایگان را برای همهٔ ملت تا پایان دورهٔ متوسطه فراهم سازد و وسایل تحصیلات عالی را تا سرحد خودکفائی کشور بهطور رایگان گسترش دهد. [۳][۲] ودر سال1390قانون جدیدی تصویب شد که دوره ی ابتدایی از6 سال تشکیل شودو دوره های تحصیلی به ترتیب 6 3و3 ساله شدند. این قانون سال 1391 اجرا می شود.