قدرت یونی

مفهوم قدرت یونی اولین بار توسط لوئیس و رندل در سال ۱۹۲۱ مطرح شد که فعالیت همراستای الکترولیتهای قوی را توصیف می کرد.
قدرت یونی یک محلول به وسیله میزان یونهای محلول اندازه گیری می شود. اتصالات یونی زمانی که در آب حل می شوند بین یونها گسسته می شود. مجموع میزان الکترولیتهای محلول تأثیرات مهمی از جمله گسستگی پایدار یا انحلال پذیری نمک های مختلف را خواهد داشت. یکی از مهمترین ویژگی های محلول با یونهای حل شده، قدرت یونی است. قدرت یونی می تواند مولار(mol/L)یا مولال (mol/kg water) باشد که برای اجتناب از سردرگمی واحدها باید به صراحت بیان شود.
قدرت یونی نقش مهمی در تئوری Debye-Hückel ایفا می کند که انحرافات شدیدی را از ایده آلی که معمولاً در محلول های یونی قرار می گیرد، نشان می دهد. همچنین برای نظریه دو لایه و پدیده های الکترو کینتیک مورد نظر و پدیده های الکترو آکوستیک در کلوئید و سایر سیستم های ناهمگن اهمیت دارد. یعنی طول Debye، که عکس پارامترDebye)(κ است، معکوس متناسب با ریشه مربع قدرت یونی است. هر دو قدرت یونی مولار و مولال، اغلب بدون تعریف صریح استفاده شده اند. طول Debye مشخصه ضخامت دو لایه است. افزایش غلظت یا غلظت ضد آن دو لایه تحت فشار و افزایش گرادیان بالقوه الکتریکی برقرار می گردد.
رسانه ای از قدرت قوی یونی در تعیین پایدار ثابت استفاده می شود تا تغییرات را در طیف تیتراسیون به حداقل برساند و در مقادیر فعالیت حلال ها در غلظت های پایین تر مورد استفاده قرار گیرد. آبهای طبیعی مانند آب معدنی و آب دریا اغلب یک قدرت یونی غیرقابل ملاحظه ای را به دلیل وجود نمک های محلول که به طور قابل توجهی بر خواص آنها تأثیر می گذارد، دارد.