کشت یاخته

کشت یاخته (کشت سلول) به فرایند کشت یاخته های پروکاریوتی یا یوکاریوتی در یک محیط کشت، گفته می شود. این اصطلاح بیشتر در مورد کشت یاخته های جانوران پر یاخته ای کاربرد دارد.در این فرایند که در آن یاخته ها در شرایط کنترل شده، و به طور کلی در خارج از محیط طبیعی خود رشد داده می شوند شرایط کشت یاخته ای برای هر گونه از یاخته ها می تواند متفاوت باشد، اما محیط مصنوعی کشت از ظرف و محیط مناسبی که مواد مغذی ضروری مانند (اسیدهای آمینه، کربوهیدرات ها، ویتامین ها، مواد معدنی)، و فاکتورهای رشد، و هورمون تشکیل شده، و گازهای (CO۲)، و (O۲)، و تنظیم محیط فیزیوتراپی و مواد شیمیایی (محلول بافر، فشار اسمزی، دما) را فراهم آورده است. اکثر یاخته ها برای رشد به یک سطح یا یک بستر مصنوعی (کِشت چسبنده یا تک لایه) نیاز دارند در حالی که برخی دیگر توان رشد به صورت شناور آزاد در محیط کشت را دارند.
۱- یاخته های وابسته به بستر (به انگلیسی:Anchorage dependent): این یاخته ها برای اینکه بتوانند تکثیر شوند، باید به سطحی متصل شده باشند. این یاخته ها بر روی محیط کشت آنقدر تکثیر می شوند تا به صورت تک لایه، تمام سطح محیط کشت را فرا گیرند. پس از آن بعلت اثر فرایند ممانعت تماسی تکثیر یاخته ها، متوقف می شود. یاخته های تراریختشده بعلت اینکه پروتئینهای سطحی خود (که در ممانعت تماسی نقش دارند) را از دست داده اند، می توانند به صورت چند لایه رشد کنند.
کشت سلول فرآیندی است که طی آن سلول ها تحت شرایط کنترل شده و بیرون از محیط طبیعی شان رشد داده می شوند. شرایط کشت برای هر نوع سلول متفاوت است، اما به طور کلی محیط های مصنوعی حاوی مواد مغذی ضروری (آمینواسیدها، قندها، ویتامین ها، مواد معدنی)، فاکتورهای رشد، هورمون ها و گازها (co2، o2) است. (بنگرید کشت سوسپانسیون سلولی)
این محیط مصنوعی، شرایط فیزیکی وشیمیایی (pH بافر، فشار اسمزی، دما) را نیز تنظیم می کند. بیشتر سلول ها برای این که رشد کنند باید به یک سطح متصل شوند در حالی که برخی سلول های دیگر می توانند به صورت شناور (سوسپانسیون) و بدون نیاز به اتصال به سطح در محیط کشت رشد کنند.اصطلاح «کشت سلول» به کشت دادن سلول های مشتق شده از یوکاریوت های چندسلولی مخصوصاً سلول های حیوانی اشاره می کند، در مقابل انواع دیگری از کشت ها نیز مانند کشت بافت گیاهی، قارچ و کشت میکروب ها نیز وجود دارند. در اواسط قرن بیستم برخی از تکنیک های آزمایشگاهی به منظور حفظ و نگهداری از لاین های سلولی اهمیت و توسعه بیشتری یافت.
سلول ها می توانند با چندین روش برای کشت آزمایشگاهی (ex vivo) جداسازی شوند. سلول ها را می توان به آسانی از خون استخراج و خالص سازی کرد. با این حال، تنها سلول های سفید قادر هستند در محیط کشت رشد کنند. سلول های تک هسته ای می توانند به وسیلهٔ هضم آنزیمی از بافت های صاف آزاد شوند. از جمله مهم ترین آنزیم های مورد استفاده می توان به کلاژناز، تریپسین یا پروناز اشاره کرد که ماتریکس خارج سلولی را می شکنند.