سه پادشاهی

فرمانروایی سه امپراتور، دوره ای است از تاریخ چین که به فروپاشی امپراتوری هان و آشوب کلاه زردها در ۱۸۴ (میلادی) برمی گردد. در این دوره سه حکومت بر سرزمین چین فرمانروایی می کردند.
امپراتوری شو در جنوب غربی چین با پادشاهی لیوبی
امپراتوری وی در شمال چین با پادشاهی سائو سائو
امپراتوری وو در جنوب شرقی چین با پادشاهی سون کوان
این سه امپراتوری با یکدیگر نیز می جنگیدند به طوری که دو امپراتوری وو و شوهان علیه وی متحد شده و در جنگ بزرگ صخره سرخ (چی بی) امپراتوری وی را شکست دادند ولی در نهایت بعد چندین دهه امپراتوری وی توانست امپراتوری شو و سپس امپراتوری وو را شکست داده و سرزمین آن ها را به خاک خود ضمیمه کند.

سه پادشاهی (Three Kingdoms)
دوره ای در تاریخ چین، از ۲۲۰ تا۵۸۱ م، که شاهد جنگ های متناوب و ویرانگر بین سه قدرت بود. گاهی از این اصطلاح تنها برای دورۀ ۲۲۰ تا ۲۸۰ م استفاده می شود که در این دوره، درپی سقوط سلسلۀ هان، سه مملکت وی، شو، و وو برای کسب برتری مبارزه می کردند. از ۲۶۵ م، سلسلۀ وی بر ممالک دیگر سلطه یافت و تحت رهبری سلطۀ جین غربی تا ۳۱۶ م کشور را متحد نگه داشت. شمال چین از ۳۱۷ تا ۳۸۶ م در تصرف «سلسله های شانزده گانه» بود و آن گاه قوم وحشی شبه مغولِ شیان بی (هسین ـ پی)، مملکت وی شمالی را در این بخش چین تأسیس کرد (۳۸۶ ـ ۵۳۵ م) که پایتخت آن لویانگ بود. ویژگی دورۀ ۳۱۷ تا ۵۸۱ م، معروف به عصر سلسله های شمالی و جنوبی، عدم تمرکز سیاسی و نفوذ فزایندۀ آیین بودایی بود.