مرغ عشق

مرغ عشق(نام رایج در ایران), به لاتین Melopsittacus undulatus یا باجریگار(به انگلیسی: budgerigar) و نیز باجی(به انگلیسی: budgie) پرنده ای است اهلی از نژاد کاکاتیل. وطن اصلی این پرنده همچون بسیاری از کاکاتیل سانان دیگر، قارّه استرالیا است.
سبزی های تازه مثل تره که مملو از ویتامین آ می باشد، کاهو، اسفناج، هویج ٬چغندر و برگ های این گیاه ها را به آن ها داد.
میوه های تازه را حتماً باید شسته و به آن ها داد؛ میوه هایی از قبیل:سیب قطعه شده ٬گلابی قطعه شده٬هویج که می شود آن را به صورت رنده شده نیز به حیوان داد، به توت فرنگی نیز علاقه زیادی دارند و همچنین انگور دو نیم شده را نیز بسیار دوست می دارند.
مواد خوراکی مانند نان خیس شده.
دانه های پخته شده مثل عدس، باقالا و لوبیاوماش.
بادام خیس شده و خام.
مرغ عشق برای اولین بار در اواخر سال ۱۷۰۰ میلادی به صورت گله های وحشی در استرالیا مشاهده شد که تعداد افراد این گله ها به هزاران قطعه می رسید. نام انگلیسی مرغ عشق «باجریگار» از کلمه بومی buderijour گرفته شده است که این لغت در زبان بومیان استرالیا به معنی «غذای خوب» می باشد و شاید علت این تسمیه بدان جهت بوده است که وجود این پرنده در منطقه ای دلیل وفور نعمت و غذای فراوان در آن منطقه بوده است، زیرا که این پرنده در شرایط مناسب غذایی به شدت زاد و ولد نموده و گله های بزرگی به وجود می آورد. این پرنده برای اولین بار در سال ۱۸۰۵ توسط «جورج شاو» مدیر جانورشناسی موزه طبیعی بریتانیا شناسایی شد و در سال ۱۸۳۲ طبیعی دان «موزه لینه» که «یوهان واگلر» نام داشت توضیحاتی دربارهٔ مرغ عشق منتشر کرد. در سال ۱۸۴۰میلادی، زیست شناسی به نام «جان گولد» این پرنده را از استرالیا خارج کرد و به انگلستان برد. موج تقاضا برای این پرنده موجب شد تا کشتی های زیادی دست به کار انتقال این پرندگان به اروپا، مخصوصاً انگلستان، هلند و بلژیک بزنند. کشتی ها مرغ عشق ها را در دسته های چند ده هزارتایی حمل می کردند. در طول سفر چند هفته ای، فقط تعداد اندکی از آنان سالم به اروپا می رسیدند. به زودی این پرنده اهلی شد و از طریق انگلستان به تمام دنیا منتقل شد. در سال ۱۸۴۶ برای اولین بار وارد کشور فرانسه شد و هشت سال بعد یعنی در سال ۱۸۵۴ طبیعی دان فرانسوی «جان دلون» مقاله ای در خصوص تکثیر، تغذیه و نگهداری مرغ عشق منتشر کرد. در سال ۱۸۵۹ نویسنده آلمانی «کارل بوله» در نشریه پرنده شناسی آلمان مقاله مفصلی دربارهٔ مرغ عشق منتشر کرد.از نوشته های «بوله» چنین بر می آید که مرغ عشق در آن زمان در تمامی شهرهای بزرگ آلمان به عنوان حیوان خانگی رایج بوده است و بنا به گفته او مرغ عشق برای اولین بار در سال ۱۸۵۵ درشهر برلین آلمان توسط «گرفین شورین» تکثیر یافت. مرغ عشق از سال ۱۸۶۰ به بعد در تمامی باغ وحش های آلمان وجود داشته و با موفقیت تکثیر و پرورش یافته است. طی ۵۰ سال، واحدهای عظیم تجاری به وجود آمدند که هزاران قطعه از این پرنده کوچک را برای دوستداران پرندگان زینتی تکثیر می کردند. در اواخر قرن نوزدهم واردات مرغ عشق به ارقام غیرقابل تصوری رسید. بنابر نوشته های «دبراسای» تنها در سال ۱۸۹۴ واردات پرندگان زنده به بنادر فرانسه بالغ بر یک میلیون و دویست هزار قطعه بوده که در آن، واردات مستقیم به انگلستان و آلمان منعکس نشده است و از زمانی که وارد ایران شدند بسیار مورد توجه دوستداران پرنده ها فرار گرفتند.
مرغ عشق اهلی را در حالت کلی می توان به ۲ گروه انگلیسی و معمولی تقسیم کرد که نژاد انگلیسی دو برابر بزرگتر از نژاد معمولی آن است که معمولاً در کشور انگلستان نگهداری شده و در ایران هم موجود است. مرغ عشق اهلی از همنوعان وحشی خود بزرگ تر است. طول بدن نوع وحشی در طبیعت حدود ۱۸ سانتیمتر می باشد. عمر مرغ عشق اهلی بین ۵ تا ۱۰ سال هست، البته در مواردی تا ۱۷ سال و بیشتر هم گزارش شده. نوع انگلیسی عمر کوتاهتری نسبت به نوع ساده دارد و به طور متوسط بین ۴ تا ۶ سال عمر می کند در مواردی بین ۱ تا ۵ سال هم گزارش شده
آمار دقیقی در مورد طول عمر نوع وحشی در طبیعت در دسترس نیست.رنگ طبیعی این حیوان سبز چمنی می باشد ولی اگر چند رنگ باشد همه رنگ ها طبیعی به نظر می رسد انتهای پشت سینه و شکم سبز می باشد. پشت سر او آبی است. بالای شانه و روی بال ها زرد همراه با خطهای سیاهی به صورت موجی می باشد. دو پر بزرگ از میان دمش بیرون آمده که آبی تیره اند. پرهای دم سبز بوده و دارای نوار زردی می باشد. صورت مرغ عشق تا گلو زرد روشن است و در انتهای صورتش لکه های بنفشی که ریش نامیده می شود وجود دارد. پلک ها بسیار نازک هستند و از سمت پایین به بالا جمع می شوند. نوکش مانند طوطی سانان است و گاهی نوکش مانند طوطی ها امکان نارنجی شدن دارد. و نوک پایینی کوچکتر از بالایی می باشد.

مرغ عشق (lovebird)
هر یک از گروه پرندگان متعلق به خانوادۀ طوطی. در افریقا و در جنوب صحرایافت می شود. نام این پرندگان از نمایش علاقه نرها به ماده ها گرفته شده است. مرغان عشق معمولاً اندکی بزرگ تر از گنجشک و حدود ۱۶ سانتی مترند. به رنگ های سبز و قرمز، و زرد یافت می شوند، و لکه هایی سیاه روی سر خود دارند. جنس Agapornis در خانواده طوطی، راستۀ طوطی شکلانقرار دارد.