ارویس

تخته را گویند که فارسیان اسباب پرستش را بر بالای آن گذارند

ارویس. [ اَرْ ] ( اِ ) تخته ای را گویند که فارسیان اسباب پرستش را بر بالای آن گذارند، به این معنی باشین نقطه دار هم بنظر آمده است. ( برهان ). در اصطلاح زرتشتیان ( ( اورویس گاه ) ) سنگ بزرگی است چهارگوشه که درمراسم دینی آلات مخصوصه ای از قبیل هاون و دسته هاون و برسمدان و طشت و ورس را بر روی آن می نهند. ( مزدیسنا و تأثیر آن در ادبیات پارسی ص 195 ). || ریسمانی را نیز گفته اند که از موی بز تافته باشند.( برهان ). در گیلکی ( ( وریس ) ) و در دزفولی ( ( وِرِس ) ) طنابی را گویند که از خوشه های خشکیده برنج تافته باشند و در اصطلاح زرتشتیان ( ( ورس ) ) ریسمانی است که از موی گاو بافته شود و شاخه های برسم را با آن بهم پیوندند. ( مزدیسنا و تأثیر آن در ادبیات پارسی ص 195 ).