مارتین بی-۱۰ نخستین بمب افکن تک باله تمام فلزی برای استفاده منظم به دست تفنگداران هوایی ارتش ایالات متحده(USAAC) بود، که در جون ۱۹۳۴ به کار گرفته شد. این هواپیما همچنین نخستین بمب افکن تولید شده به طور انبوه بود که عملکردش نسبت به هواپیماهای جنگنده ارتش در آن زمان فراتر بود.
خدمه: ۳ نفر
درازا: ۱۳،۶ متر (۴۴ فوت و ۹ اینچ)
درازای بال: ۲۱،۵ متر (۷۰ فوت و ۶ اینچ)
بلندی: ۴،۷ متر (۱۵ فوت و ۵ اینچ)
مساحت بال: ۶۳ مترمربع (۶۷۸ فوت مربع)
وزن خالی: ۴،۳۹۱ کیلوگرم (۹،۶۸۱ پوند)
بیشینه وزن برخاست: ۷،۴۴۰ کیلوگرم (۱۶،۴۰۰ پوند)
نیروی رانشی: ۲ موتور پروانه ای رایت آر-۱۸۲۰-۳۳ (جی-۱۰۲) با نیروی ۷۷۵ اسب بخار برای هرکدام
بی-۱۰ همچنین به عنوان اسکلت بدنه برای طراحی گونه های بی-۱۲، بی-۱۳، بی-۱۴، اِی-۱۵، و او-۴۵ با استفاده از موتورهای پرت اند ویتنی به جای موتورهای رایت سایکلون به کار گرفته شد.
بی-۱۰ انقلابی در طراحی بمب افکن ها آغاز کرد، این هواپیما به صورت تک باله و تمام فلزی ساخته شد. ویژگی های بکار رفته در این هواپیما مثل کابین بسته، چرخش برجک تفنگ ها، چرخ های فرود جمع شدنی، مخزن بمب داخلی و روکش های کامل محافظ موتور برای چند دهه تبدیل به استانداردی برای طراحی بمب افکن ها شدند. بی-۱۰ همه بمب افکن های موجود را به طور کامل منسوخ نمود. در سال ۱۹۳۲، شرکت مارتین جایزه کالیر را برای طراحی ایکس بی-۱۰ دریافت نمود.
پروژه بی-۱۰ با نام مارتین گونه ۱۲۳ آغاز شد، یک سرمایه گذاری خصوصی به دست شرکت گلن ال. مارتین در شهر بالتیمور ایالت مریلند، این هواپیما چهار خدمه داشت: خلبان، کمک خلبان، توپچی دماغه و توپچی درون هواپیما. همانند بمب افکن های پیشین، چهار محفظه خدمه باز بودند اما یک سری نوآوری هایی در طراحی آن به خوبی انجام شده بود.
خدمه: ۳ نفر
درازا: ۱۳،۶ متر (۴۴ فوت و ۹ اینچ)
درازای بال: ۲۱،۵ متر (۷۰ فوت و ۶ اینچ)
بلندی: ۴،۷ متر (۱۵ فوت و ۵ اینچ)
مساحت بال: ۶۳ مترمربع (۶۷۸ فوت مربع)
وزن خالی: ۴،۳۹۱ کیلوگرم (۹،۶۸۱ پوند)
بیشینه وزن برخاست: ۷،۴۴۰ کیلوگرم (۱۶،۴۰۰ پوند)
نیروی رانشی: ۲ موتور پروانه ای رایت آر-۱۸۲۰-۳۳ (جی-۱۰۲) با نیروی ۷۷۵ اسب بخار برای هرکدام
بی-۱۰ همچنین به عنوان اسکلت بدنه برای طراحی گونه های بی-۱۲، بی-۱۳، بی-۱۴، اِی-۱۵، و او-۴۵ با استفاده از موتورهای پرت اند ویتنی به جای موتورهای رایت سایکلون به کار گرفته شد.
بی-۱۰ انقلابی در طراحی بمب افکن ها آغاز کرد، این هواپیما به صورت تک باله و تمام فلزی ساخته شد. ویژگی های بکار رفته در این هواپیما مثل کابین بسته، چرخش برجک تفنگ ها، چرخ های فرود جمع شدنی، مخزن بمب داخلی و روکش های کامل محافظ موتور برای چند دهه تبدیل به استانداردی برای طراحی بمب افکن ها شدند. بی-۱۰ همه بمب افکن های موجود را به طور کامل منسوخ نمود. در سال ۱۹۳۲، شرکت مارتین جایزه کالیر را برای طراحی ایکس بی-۱۰ دریافت نمود.
پروژه بی-۱۰ با نام مارتین گونه ۱۲۳ آغاز شد، یک سرمایه گذاری خصوصی به دست شرکت گلن ال. مارتین در شهر بالتیمور ایالت مریلند، این هواپیما چهار خدمه داشت: خلبان، کمک خلبان، توپچی دماغه و توپچی درون هواپیما. همانند بمب افکن های پیشین، چهار محفظه خدمه باز بودند اما یک سری نوآوری هایی در طراحی آن به خوبی انجام شده بود.
wiki: مارتین بی ۱۰