صفوه الصفا

صفوةالصفا. صفوةالصفا عنوان کتابی است از نویسنده: توکل بن اسماعیل ابن بزاز
ابن بزاز که در آن سرگذشت شیخ صفی الدین اردبیلی و خانوادهٔ او روایت شده است. این کتاب در سال ۷۵۹ هجری قمری و در اواخر دورهٔ مغول نوشته شده است و به عنوان یک سند تاریخی بیانگر ویژگی های عرفان و تصوّف این دوره، به ویژه در غرب ایران به شمار می رود.
در فصل چهارم از این کتاب داستان دیدار و صحبت شیخ صفی با سعدی تشریح شده است.
نسخه اصلی این کتاب بعدها دستکاری شده است که اصالت کردی صفویان را تغییر داده و آن ها را به امامان منسوب کند.

صَفوَة الصَّفا
(یا: اَلْمواهِبُ السَّنیّه فی مَناقِبِ الصَّفَویّه) تألیف ابن بزاز، به فارسی، در شرح سرگذشت و کرامات و اقوال شیخ صفی الدین اردبیلی. مؤلف آن چنان مجذوب صفی الدین است که نه تنها نیاکانِ گمنام او را در شمار اولیا می داند، بلکه حتی برای آنان کرامات عجیبی قائل است. صفوةالصفا مشتمل است بر یک مقدمه و دوازده باب. گویا دو تحریر براساس اصول مذهب تشیع و تسنّن از این کتاب صورت گرفته است. دومین تحریر این رساله به چاپ نیز رسیده است. میر ابوالفتح حسینی به امر شاه طهماسب اول در این کتاب تجدیدنظر کرده و شرح حال خاندان صفوی را تا زمان شاه طهماسب اول بر آن افزوده است. نشاطی شیرازی نیز این کتاب را به ترکی ترجمه نموده است (۹۴۹ق). تحقیق و چاپ معتبر این کتاب به کوشش احسان اشراقی انجام گرفته است.