صلح کل

صلح کلّ
از اصطلاحات عارفان و صوفیان. از همان نخستین دوره هایِ پیدایش معارف صوفیانه، عارفان و صوفیان، با توجّه به این که تمامی عالم را تجلّی گاه حضرت حق می دانسته اند، و روی هر عابدی را در واقع به سوی او می دیدند، در عین آن که عبادت معبود های غیر حقیقی را مانع کمال می دانستند، امّا به هر حال تمامیِ مذاهب را روبه حق و بهره مند از حقیقت و غیر قابل انکار برمی شمردند. از این رو مذهبِ خود را مذهب صلح کلّ می خواندند. در صحت و سقم این اندیشه، میان اینان و ناقدانشان سخن هاست.