طرزی افشار

طرزی افشار شاعر ایرانی عهد شاه عباس دوم بود که به ساختن واژه ها و فعل ها و مصدرهای جعلی شهرت داشت. وی از ایل افشار و مولدش روستای طرزلو در اطراف ارومیه بود و در دربار مقامی ارجمند داشت. او در اوایل سدهٔ یازدهم از اصلاح کنندگان زبان و دشمنان اشرافیت به شمار می رفت.

طَرْزی افشار (قرن ۱۱ ق)
شاعر ایرانی. با شاه صفی و شاه عباس دوم صفوی معاصر بود. با ساختن مصدرها و فعل های جعلی از اسامی ذات و معنی، در شعر فارسی نوآوری کرده، اما در این روش تنها فوقی یزدی از او پیروی کرده است. در اشعار طرزی، نکات فلسفی و دقایق عرفانی دیده می شود. در شعرهایش، کشیدن قلیان را، که در آن دوره رواج یافته بود، نکوهیده است. دیوان اشعارش به کوشش م. تمدن به چاپ رسیده است (۱۳۳۸ ش).