عبّاس بن اَحْنَف ( ـ
بصره ۱۸۸/پس از ۱۹۳ق)
شاعر غزل سرای دورۀ عباسی. مورد توجه هارو ن الرشید و در سفر ارمنستان و خراسان همراه او بود. غزل سرای بی رقیب زمانۀ خویش بود و شاعران عارفی چون حلاج از شعر او تأثیر پذیرفته اند. او ادامه دهندۀ سنت غزل سرایی اُمَوی، کلامش ساده و اسلوبش شیواست. دیوانش حاوی ۵۸۹ غزل است. معشوقش در شعر، ظَلوم و سنگدل و ستمکاره است، امّا عاشق در برابر او تسلیم محض است. شمار ابیات در غزل های عباس بن احنف، بین ۴ تا ۳۰، متفاوت است. عناصری از شعر بَشّار بن بُرد و عُمر بن ابی رَبیعه در غزل های او یافت می شود.
