اسم: نجم الدین (پسر) (عربی) (مذهبی و قرآنی، کهکشانی) (تلفظ: najmoddin) (فارسی: نَجم‌الدين) (انگلیسی: najmoddin)
معنی: آن که چون ستاره ای در دین می درخشد، ستاره دین، آن که در دینداری و آگاهی به اصول و فروع دین چون ستاره ای درخشان و نمایان است، ( اَعلام ) ) نَجم الدین دایه ( = نجم الدین رازی )، ابوبکر عبدالله ابن محمّد رازی: [قرن هجری] عارف و شاعر ایرانی، که از ری به آسیای صغیر و سپس به بغداد رفت، از اثرهای اوست: مِرصادالعباد، عشق و عقل و بَحرالحقایق، در تفسیر قرآن، ) نَجم الدین ایوب ( = ملک صالح ) : سلطان ایوبی مصر، شام و فلسطین [، قمری]، که پس از وی لشکر ممالیک او باعث سقوط دولت ایوبیان و بنیانگذار سلسله ی ممالیک بحری شد، ) نَجم الدین کبرا ( = احمدابن عمر ) : [قرن و هجری] عارف و صوفی ایرانی، از مردم خوارزم، بنیانگذار طریقت معروف به کبَرویّه، مرشد و مربی برخی از نامداران ( مانند نجم الدین دایه، بهاءالدین ولد و عطار )، مؤلف آداب المریدین، سکینة الصالحین و بسیاری اثرهای دیگر، که غالباً چاپ شده است، در حمله ی مهاجمان مغول کشته شد، نام عارف بزرگ و نامدار قرن هفتم، نجم الدین رازی
معنی: آن که چون ستاره ای در دین می درخشد، ستاره دین، آن که در دینداری و آگاهی به اصول و فروع دین چون ستاره ای درخشان و نمایان است، ( اَعلام ) ) نَجم الدین دایه ( = نجم الدین رازی )، ابوبکر عبدالله ابن محمّد رازی: [قرن هجری] عارف و شاعر ایرانی، که از ری به آسیای صغیر و سپس به بغداد رفت، از اثرهای اوست: مِرصادالعباد، عشق و عقل و بَحرالحقایق، در تفسیر قرآن، ) نَجم الدین ایوب ( = ملک صالح ) : سلطان ایوبی مصر، شام و فلسطین [، قمری]، که پس از وی لشکر ممالیک او باعث سقوط دولت ایوبیان و بنیانگذار سلسله ی ممالیک بحری شد، ) نَجم الدین کبرا ( = احمدابن عمر ) : [قرن و هجری] عارف و صوفی ایرانی، از مردم خوارزم، بنیانگذار طریقت معروف به کبَرویّه، مرشد و مربی برخی از نامداران ( مانند نجم الدین دایه، بهاءالدین ولد و عطار )، مؤلف آداب المریدین، سکینة الصالحین و بسیاری اثرهای دیگر، که غالباً چاپ شده است، در حمله ی مهاجمان مغول کشته شد، نام عارف بزرگ و نامدار قرن هفتم، نجم الدین رازی