نظریهٔ برچسب زنی (به انگلیسی: Labeling Theory)، روی کردی بسیار نزدیک به تحلیل های ساخت اجتماعی و تعامل نمادین است. این نظریه توسط جامعه شناسان در دههٔ ۶۰ میلادی توسعه یافت. کتاب هاوارد سُوْل بِکِر، با عنوان بیگانگان، تأثیر زیادی بر توسعه و محبوبیت این نظریه گذاشته است.
تخریب شخصیت
طرد
نظریهٔ برچسب زنی معتقد است که انحراف از قانون ذاتی نیست، و به جای آن، بر تمایل اکثریت به چسباندن برچسب منفی به اقلیت، یا کسانی که آن ها را منحرف از هنجارهای معمول تلقی می کند، متمرکز می شود. دل مشغولی این نظریه این است که چگونه هویت و رفتار افراد ممکن است توسط واژگانی که برای تشریح یا طبقه بندی شان به کار می رود، ارزیابی شده یا تحت تأثیر قرار گیرد.
این نظریه با مفاهیم خودتوسعه یابندهٔ واجد پیش گویی و کلیشه هم راه است. نظریهٔ برچسب زنی در دهه های ۶۰ و ۷۰ میلادی برجسته بود، و برخی نسخه های اصلاح شدهٔ آن، اکنون نیز معتبر هستند. مطابق این نظریه، توصیف ها یا طبقه بندی های ناخواسته، اعم از واژگانی که به انحراف، ناتوانی، یا تشخیص یک اختلال روانی مربوطند، می توانند عمدتاً با تلاش برای جای گزین کردن شان با یک زبان سازنده تر، برپایهٔ این که صرفاً «برچسب»هایی هستند، رد شوند. مثلاً ننگ به یک برچسب نیرومند منفی تعبیر می شود، که می تواند دیدگاه شخص راجع به خود، و هم چنین هویت اجتماعی اش را دگرگون کند.
نظریهٔ برچسب زنی، ریشه های خود را از کتاب خودکشی، اثر جامعه شناس فرانسوی، امیل دورکِم گرفته است. او دریافت که جرم، تخطی از یک قانون کیفری نیست، بلکه عملی ست که به حریم جامعه تجاوز می کند. او نخستین کسی بود که فهمید برچسب انحراف چنین نقشی را ایفا می کند؛ نیاز جامعه به کنترل رفتار.
تخریب شخصیت
طرد
نظریهٔ برچسب زنی معتقد است که انحراف از قانون ذاتی نیست، و به جای آن، بر تمایل اکثریت به چسباندن برچسب منفی به اقلیت، یا کسانی که آن ها را منحرف از هنجارهای معمول تلقی می کند، متمرکز می شود. دل مشغولی این نظریه این است که چگونه هویت و رفتار افراد ممکن است توسط واژگانی که برای تشریح یا طبقه بندی شان به کار می رود، ارزیابی شده یا تحت تأثیر قرار گیرد.
این نظریه با مفاهیم خودتوسعه یابندهٔ واجد پیش گویی و کلیشه هم راه است. نظریهٔ برچسب زنی در دهه های ۶۰ و ۷۰ میلادی برجسته بود، و برخی نسخه های اصلاح شدهٔ آن، اکنون نیز معتبر هستند. مطابق این نظریه، توصیف ها یا طبقه بندی های ناخواسته، اعم از واژگانی که به انحراف، ناتوانی، یا تشخیص یک اختلال روانی مربوطند، می توانند عمدتاً با تلاش برای جای گزین کردن شان با یک زبان سازنده تر، برپایهٔ این که صرفاً «برچسب»هایی هستند، رد شوند. مثلاً ننگ به یک برچسب نیرومند منفی تعبیر می شود، که می تواند دیدگاه شخص راجع به خود، و هم چنین هویت اجتماعی اش را دگرگون کند.
نظریهٔ برچسب زنی، ریشه های خود را از کتاب خودکشی، اثر جامعه شناس فرانسوی، امیل دورکِم گرفته است. او دریافت که جرم، تخطی از یک قانون کیفری نیست، بلکه عملی ست که به حریم جامعه تجاوز می کند. او نخستین کسی بود که فهمید برچسب انحراف چنین نقشی را ایفا می کند؛ نیاز جامعه به کنترل رفتار.
wiki: نظریه برچسب زنی