انده گسار

( اسم ) غمخوار متعهد .

انده گسار. [ اَ دُه ْ گ ُ ] ( نف مرکب ) آنکه تسکین می دهد و آرام میکند غم و اندوه کسی را. ( ناظم الاطباء ). شکننده اندوه. ( آنندراج ). اندوهگسار :
مرا خود ز گیتی همی بود و بس
چه انده گسار و چه فریادرس.ببین نیک تا دوستدار تو کیست
خردمند و انده گسار تو کیست.نیارا همی بود [ دختر ایرج ] انده گسار
بماند ز درد پسر یادگار.بدو گفت خسرو چه گفتی بگوی
نه انده گساری نه پیکارجوی.گفتم کانده گسار من بره اندر
خدمت میر است گفت محکم کاری.چون بره انده گسار با تو نباشد
انده و تیمار خویش با که گساری.بروز انده گسارم آفتاب است
که چون رخسار تو با نور و تاب است
بشب انده گسارم اخترانند
که چون بینم بدندان تو مانند
خطا گفتم نه آن اندوه دارم
که باشد هرکسی انده گسارم.وگر انده از برف بودت مجوی
ز مشکین صبا بهتر انده گسار.کسی را که رود و می انده گسارد
بود شعر من هرگز انده گسارش ؟هرگز از هیچ اندهم انده نبود
کز جهان انده گساری داشتم.کو دلی کانده گسارم بود و بس
از جهان زو بوده ام خوشنود بس .انده گسار من شد و انده بمن گذاشت
وامق چه کرد زانده عذرا من آن کنم.خند خندان بستد و بر لب نهاد
جام می آن همچو می انده گسار.و رجوع به اندوه گسار شود.

= اندوه گسار