تسار

تزار .

تسار. [ ت َ رر ] ( ع مص ) با کسی راز گفتن. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). با هم راز گفتن. ( آنندراج ) ( از متن اللغة ) ( از اقرب الموارد ). با هم راز گفتن و آگهی یافتن بعض قوم از سرّ بعضی دیگر. ( از المنجد ). || لذت بردن از آنچه که تو ناخوش داری آنرا مانند خاراندن و قلقلک دادن قسمتی از بدن. ( از متن اللغة ) ( از اقرب الموارد ) ( از المنجد ): تَسارَّ زید الی ما تکره ُ، استلذه ُ و اذا حک بعض جسده او غمز فاستلذه ُ قیل هو یَتَساَرﱡ الی ذلک. ( اقرب الموارد ). و رجوع به تسارر شود.

---

تسار. [ ت ِ] ( اِخ ) تزار. رجوع به تزار در همین لغت نامه شود.

---

تسار. [ ] ( اِخ ) گای لیتسرانج مصحح فارسنامه ابن البلخی این اسم را که در متن فارسنامه مصحح وی آمده تحریفی از سام می داند و در نسخه چاپ سیدجلال الدین تهرانی ص 48 تیسار آمده است. او وزیر اردشیربن بابک است :... وزیری داشت نام او تسار و پیش از آن از جلمه حکیمان بوده و این وزیر با رای صایب و مکر و حیله بسیار بود... ( فارسنامه ابن البلخی چاپ گای لیسترانج ص 60 )