( تسبغة ) تسبغة.[ ت َ ب ِ / ب َ غ َ ] ( ع اِ ) تسبغ. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ) ( المنجد ). دامن خود که بر زره نشیند. ج ، تسابغ. ( ناظم الاطباء ). و رجوع به تسبغ و تسابغ شود.
تسبغه
لغت نامه دهخدا
تسبغة.[ ت َ ب ِ / ب َ غ َ ] (ع اِ) تسبغ. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد) (المنجد). دامن خود که بر زره نشیند. ج ، تسابغ. (ناظم الاطباء). و رجوع به تسبغ و تسابغ شود.
کلمات دیگر: