امثال العرب کتابی است مختصر به زبان عربی، تالیف مفضل الضبی در باب مثل های زبان عربی.
الفهرست ابن ندیم، ص ۱۱۶، ترجمه: م. رضا تجدد
مقدمه محقق کتاب
مفضل الضبی در کتاب «امثال العرب» در نقش یک مربی و ادیب ظاهر می شود. این کتاب مشتمل بر زیباترین داستان ها، خرافات و اسطوره هاست تمامی داستانها و... با عبارتی از زبان قهرمان قصه یا حضم او به پایان می رسد و در پایان مؤلف این عبارات را به کار می برد: فارسلها مثلاً، مذهب مثلاً، فذهب قوله مثلاً، و مانند این ها. کتاب با داستان ضبة بن أدبن طابخة بن الیاس بن مضر بن سعد و دو پسرش سُعید و سَعد آغاز می شود و با خرافه حیة و فاس (مار و تبر) به انجام می رسد. عادت مفضل این است که تمام داستان ها را با عبارت «زعموا» آغاز می کند، مگر در موارد نادری. برخی از حکایت های این کتاب به مصدری بیگانه از زبان عربی بازگشت می کند مثل داستان الزّباء (زنوبیا) قصه ازدواج لقیط بن زرارة، قصه شگفت آور ولادت عمرو بن عدی و...
کتاب دارای حجم کوچکی نسبت به کتاب هایی که در زمینه امثال بعد از آن نوشته شده می باشد اما در هر صورت نزد علماء به خوبی مورد قبول و پذیرش واقع شد از این رو به قرائت آن اقبال نشان داده و بسیاری از کسانی که بعد از مفضل دست به تألیف کتاب هایی در این زمینه زدند به کتاب او اعتماد ورزیدند.
کتاب به صورت داستانی محض نگاشته شده از این رو زمان و مکان داستان ها و نیز جوّ عمومی قصه مشخص و معلوم نیست از این رو مورخین برای آن ارزش تاریخی قائل نیستند مگر بالنسبة به اسامی و صورت کلی حوادث. از ویژگی های مهم این کتاب این است که توجه خاصی به وقایع و حوادثی که در جاهلیت رخ داده، مبذول داشته است. از ابتدا تا انتهای کتاب تفصیل وافی و کافی نسبت به بعضی از ایام العرب در جاهلیت و وقایعی که در آن دوران اتفاق افتاده و آنچه از شعر و مثل در آن زمان گفته شده، داده شده است. وقتی به خواندن کتاب می پردازیم، در ابتدای امر به نظر می رسد این کتاب قبل از آنکه کتابی دربارهٔ امثال باشد کتابی دربارهٔ اخبار و اشعار و انساب است.
الفهرست ابن ندیم، ص ۱۱۶، ترجمه: م. رضا تجدد
مقدمه محقق کتاب
مفضل الضبی در کتاب «امثال العرب» در نقش یک مربی و ادیب ظاهر می شود. این کتاب مشتمل بر زیباترین داستان ها، خرافات و اسطوره هاست تمامی داستانها و... با عبارتی از زبان قهرمان قصه یا حضم او به پایان می رسد و در پایان مؤلف این عبارات را به کار می برد: فارسلها مثلاً، مذهب مثلاً، فذهب قوله مثلاً، و مانند این ها. کتاب با داستان ضبة بن أدبن طابخة بن الیاس بن مضر بن سعد و دو پسرش سُعید و سَعد آغاز می شود و با خرافه حیة و فاس (مار و تبر) به انجام می رسد. عادت مفضل این است که تمام داستان ها را با عبارت «زعموا» آغاز می کند، مگر در موارد نادری. برخی از حکایت های این کتاب به مصدری بیگانه از زبان عربی بازگشت می کند مثل داستان الزّباء (زنوبیا) قصه ازدواج لقیط بن زرارة، قصه شگفت آور ولادت عمرو بن عدی و...
کتاب دارای حجم کوچکی نسبت به کتاب هایی که در زمینه امثال بعد از آن نوشته شده می باشد اما در هر صورت نزد علماء به خوبی مورد قبول و پذیرش واقع شد از این رو به قرائت آن اقبال نشان داده و بسیاری از کسانی که بعد از مفضل دست به تألیف کتاب هایی در این زمینه زدند به کتاب او اعتماد ورزیدند.
کتاب به صورت داستانی محض نگاشته شده از این رو زمان و مکان داستان ها و نیز جوّ عمومی قصه مشخص و معلوم نیست از این رو مورخین برای آن ارزش تاریخی قائل نیستند مگر بالنسبة به اسامی و صورت کلی حوادث. از ویژگی های مهم این کتاب این است که توجه خاصی به وقایع و حوادثی که در جاهلیت رخ داده، مبذول داشته است. از ابتدا تا انتهای کتاب تفصیل وافی و کافی نسبت به بعضی از ایام العرب در جاهلیت و وقایعی که در آن دوران اتفاق افتاده و آنچه از شعر و مثل در آن زمان گفته شده، داده شده است. وقتی به خواندن کتاب می پردازیم، در ابتدای امر به نظر می رسد این کتاب قبل از آنکه کتابی دربارهٔ امثال باشد کتابی دربارهٔ اخبار و اشعار و انساب است.
wiki: امثال العرب