چتر نجات

چتر نجات یا پاراشوت (انگلیسی: Parachute) وسیله ای است که با ایجاد پسار در محیط هواکره باعث کاستن سرعت حرکت اجسام می شود. چترها بیشتر از نایلون و بعضاً از پارچه ساخته می شوند. چترها باید سرعت سقوط عمودی اجسام را دست کم ۷۵٪ بکاهند.
بار چترها می تواند یک نفر، دو نفر، غذا، تجهیزات، موشک سوخت جامد تقویت کننده شاتل فضایی برای کاربری دوباره، کپسول فضایی و بمب باشد.
واژ ه پاراشوت که گاهی بجای چتر بکار می رود از دو کلمه پارا که در زبان یونان باستان به معنای مخالف و جنگ جو و از کلمه شوت که در زبان فرانسوی به معنای افتادن است، تشکیل شده است.

چتر نجات (parachute)
وسیله ای پارچه ای شبیه چتر، برای اتصال به انسان یا بسته، به منظور فرود آرام از ارتفاع، کاهش سرعت بازگشت موشک، یا کمک به ترمزگیری هواپیما یا موشک هنگام نشستن. چتربازها با چترهای جدید مسیر فرود خود را به خوبی کنترل می کنند. در سقوط آزاد نیز از همین نوع چتر استفاده می شود. لئوناردو داوینچی۱ طرح نوعی چتر نجات را عرضه کرد، اما برای نخستین بار در ۱۷۹۷، آندره ـ ژاک گارنرن۲ (۱۷۶۹ـ۱۸۲۳)، از بالونی در ارتفاع ۶۷۰ متری بر فراز شهر پاریس با چتر پرید. نخستین پرش از هواپیما را کاپیتان آلبرت بری۳ از ارتفاع ۴۵۷ متری، و بر فراز میسوری صورت داد (۱۹۱۲). چتر نجات معمولاً به صورت بسته تا می شود و با طناب یا وسیله ای مشابه باز می شود. چتر نجات در ابتدا از ابریشم ساخته می شد. چتر گارنرن از جنس کرباس بود. بعدها چتر نجات را از نایلن ساختند و طاقه ای گرد داشت که با بند به مجموعه ای از یراق ها متصل می شد. چترهای جدید شکل های متفاوتی دارند و اغلب کوچک تر و مستطیل شکل اند. هنگام صعود با چتر۴، روش کار معکوس است و طاقۀ چتر، که به چترباز متصل است، پشت خودرویی کشیده می شود تا اوج بگیرد و چترباز را از زمین بلند کند. در ۱۹۹۷، ارتش بریتانیا نوع جدیدی از چتر را برای پرش از ارتفاع کم آزمایش کرد. این چتر مثل بقیۀ چترها از نایلن بسیار مقاوم ساخته می شود، اما بیشتر از چترهای معمولی، تخت است و دوره ای به شکل دونات دارد که به آن امکان می دهد طی چهار ثانیه کاملاً باز شود. این چتر برای پرش از ارتفاع ۲۵۰ متر مناسب است و برای عمل آن در ارتفاعات کمتر نیز آزمایش هایی در حال اجراست.
Leonardo da VinciAndré-Jacques GarnerinCapt Albert Berryparascending