گوهرشناس

جواهری

گوهرشناس. [ گ َ / گُو هََ ش ِ ] ( نف مرکب ) شناسنده گوهر. شناسنده جواهر. جوهری. گوهری :
ببردند نزدیک گوهرشناس
پذیرفت از اندازه بیرون سپاس.گهرگرچه افتد به کف بی سپاس
گرامی بود نزد گوهرشناس.گر نخواهی که بر تو خندد خر
پیش گوهرشناس بر گوهر.حریرت چرا گشت بر تن پلاس
چه داری شبه پیش گوهرشناس.مرا مشتری هست گوهرشناس
همان گوهر افشاندن بی قیاس.صدف وار گوهرشناسان راز
دهان جز به لؤلؤ نکردند باز.- گوهرناشناس ؛ مقابل گوهرشناس :
آه آه از دست صرافان گوهرناشناس. || کنایه از صرّاف سخن و سخن شناس :
بزرگوارا گوهرشناس اهل سخن
توئی برِ تو سزد عرضه دادن گوهر.

آن که گوهر بشناسد، جواهرشناس.