سرخگون که جلوه شفق دارد
شفق جلوه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
شفق جلوه. [ ش َ ف َ ج ِل ْ وَ / وِ ] ( ص مرکب ) سرخگون. ( ناظم الاطباء ). که جل__وه شفق دارد. سرخرنگ :
هوا تمام شفق جلوه شد تماشا کن
چه کرده ای که دگر رنگ گل بیابانی است.
هوا تمام شفق جلوه شد تماشا کن
چه کرده ای که دگر رنگ گل بیابانی است.
ناصرعلی ( از آنندراج ).
کلمات دیگر: