رفقی. [ رِ ] ( اِخ ) شیخ محمد رفقی افندی. از گویندگان بنام قرن سیزده و از مشایخ نقشبندی بود. در زبان فارسی یدی طولی داشت و آن زبان را تدریس می کرد. اشعار عرفانی فراوانی از او بجای مانده است. ( از قاموس الاعلام ترکی ج 3 ).
رفقی. [ رِ ] ( اِخ ) مولانا رفقی ، کسی خوش طبع ظریف است و شعر او لطیف است و این مطلع از اوست :
نمی دانم چه سان گویم به شمع خویش سوز دل
که گر دم می زنم سوی رقیبان می شود مایل.
رفقی. [ رِ ] ( اِخ ) مولانا رفقی ، کسی خوش طبع ظریف است و شعر او لطیف است و این مطلع از اوست :
نمی دانم چه سان گویم به شمع خویش سوز دل
که گر دم می زنم سوی رقیبان می شود مایل.
( مجالس النفائس ص 403 ).
رجوع به فرهنگ سخنوارن شود.