زبان و ادب فارسی در هند

زبان و ادب فارسی در هند سابقهٔ دیرینه ای دارد. دربارهٔ پیشینهٔ رواج زبان و ادب پارسی در شبه قاره، از مدارک تاریخی چنین برمی آید که در سدهٔ سوم هجری، برای نخستین بار هندوان فرصت یافتند تا با فارسی زبانان آشناییِ مؤثر پیدا کنند. در آن زمان بنا به قول ابن حوقل در صوره الارض و اصطخری در المسالک و الممالک، مردمِ «مُلتان» و «منصوره» به زبان عربی و سِندی، و مردم «مُکران»، به زبان فارسی سخن می گفتند. در اوایل سده چهارم هجری، در سِند شاعری ظهور کرد مشهور به رابعه بنت کعب که اشعار فصیح دلکشی از او در قدیمی ترین تذکره ها نقل شده است و می رسانَد که در زمان او، زبان فارسی در سِند رواج داشته است.
کنار سنگ گور شاه جهان نوشته شده:
زبان فارسی پیش از آنکه هندوستان مستعمره انگلستان شود، دومین زبان رسمی این کشور (در دوره گورکانیان زبان رسمی) و زبان فرهنگی و علمی به شمار می رفت. اما پس از استعمار، انگلیسی ها د رسال ۱۸۳۲ با زور انگلیسی را جایگزین فارسی کردند.
زبان فارسی در دورهٔ غزنویان به هند راه یافت در آن دوره پارسی، زبان ادبیات، شعر، فرهنگ و دانش بود. با تأسیس امپراتوری مغول هندوستان به اوج پیشرفت خود در هند رسید و زبان رسمی هندوستان شد.
زبان فارسی هندوستان شاعران بزرگی همچون بیدل دهلوی، و امیر خسرو دهلوی و دستگاه شعری سبک هندی را در خود پروراند. از دیگر شاعران نامدار فارسی زبان شبه قاره هندوستان، می توان از اقبال لاهوری نام برد.