زبان های هندوآریایی میانه. زبان های هندوآریایی میانه یا زبان های هندی میانه شاخه ای از زبان های هندوآریایی می باشد. این گروه زبانی از تبار زبان های هندوآریایی باستان -چون سانسکریت ودایی- می باشد. همچنین زبان های هندواروپایی امروزی -مانند بنگالی، پنجابی و هندوستانی- نیز از تبار همین گروه زبانی اند.
مرحلهٔ کهن که با نوشته های اشوکا، متن های بودایی به زبان پالی و نوشته های مقدس جین شناخته می شوند.
مرحلهٔ میانه که دربرگیرندهٔ ادبیات پراکریت است.
مرحلهٔ متاخر که نماینده اش زبان اپبرمشه است.
زبان های هندواروپایی میانه میان سال های ۵۰۰ پیش از میلاد تا ۱۰۰۰ میلادی رواج داشته اند و بیشتر به سه دستهٔ زیر بخش می شوند:
Wikipedia contributors, "Middle Indo-Aryan languages," Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Middle_Indo-Aryan_languages&oldid=489879485 (accessed September 10, 2012).
مرحلهٔ کهن که با نوشته های اشوکا، متن های بودایی به زبان پالی و نوشته های مقدس جین شناخته می شوند.
مرحلهٔ میانه که دربرگیرندهٔ ادبیات پراکریت است.
مرحلهٔ متاخر که نماینده اش زبان اپبرمشه است.
زبان های هندواروپایی میانه میان سال های ۵۰۰ پیش از میلاد تا ۱۰۰۰ میلادی رواج داشته اند و بیشتر به سه دستهٔ زیر بخش می شوند:
Wikipedia contributors, "Middle Indo-Aryan languages," Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Middle_Indo-Aryan_languages&oldid=489879485 (accessed September 10, 2012).