فرو دوختن

فرو کردن

فرودوختن. [ ف ُ ت َ ] ( مص مرکب ) فروکردن. زدن پیکان و تیر و نیزه و جز آن :
خدنگی که پیکانْش ْ بدبید برگ
فرودوخت بر تارک ترگ ترگ. || نگریستن. خیره گشتن و یا چشم فروبستن :
به زر چشم خود را فرودوختی
جهان را به دینار بفروختی.دیده فرودوختم تا نه به دوزخ برد
باز نظر می کنم سخت بهشتی وشی.مگر از شوخی تذروان بود
که فرودوختند دیده باز.