بازدارنده های بازجذب سروتونین

مهارکننده های بازجذب سروتونین با نام مخفف اس اس آرآی ها (SSRIs) دسته ای از داروهای ضد افسردگی هستند که برای درمان افسردگی و برخی از انواع اختلالات اضطرابی و اختلالات شخصیتی کاربرد دارند. اس اس آرآی ها پرتجویزترین گروه از داروهای ضدافسردگی در ایالات متحده و برخی کشورهای دیگر هستند و تمام آن ها به جز فلووکسامین برای درمان اختلال افسردگی اساسی پذیرفته شده اند. وحشت زدگی، اختلال وسواس فکری عملی، اختلال اضطراب اجتماعی، اختلال اضطراب فراگیر و اختلال تنش زای پس از رویداد از دیگر بیماری هایی هستند که اداره دارو و غذای ایالات متحده یک یا چند نوع از این داروها را برای درمان آن ها تأیید کرده است.بر این باورند که این داروها میزان سروتونین برون-سلولی را افزایش می دهند و این کار را از راهِ جلوگیری بازجذب سریع سروتونین در گیرنده های عصبی پیش سیناپسی انجام می دهند. در نتیجه، غلظت سروتونین در شکاف سیناپسی بالا می رود و سروتونین بیشتری در اختیار گیرنده های پس سیناپسی قرارمیگیرد. اس اس ارآی ها تا حدی بر انتقال دهنده های نوراپینفرین و دوپامین هم مؤثر هستند.
فلوکستین
فلووکسامین
پاروکستین
سیتالوپرام
سرترالین
اسسیتالوپرام
زیملیدین
داپوکستین
کاربرد اصلی اس اس آرآی ها در درمان افسردگی بالینی است. اس اس آرآی ها غالبا برای اختلالات اضطرابی تجویز می شوند، مانند اضطراب اجتماعی، اختلالات هراس، اختلال وسواس، اختلالات خوردن، درد مزمن و گاهی اوقات، اختلال استرس پس از سانحه است. آن ها همچنین اغلب برای درمان اختلال مسخ شخصیت استفاده می شوند. هر چند به طور کلی با نتایجی ضعیف همراه است.
مصرف همزمان اس اس آرآی ها با مهارکننده های مونوآمین اکسیداز (MAOIs) خطرناک است و ممکن است منجر به بروز سندرم سروتونین حاد شود. توصیه می شود که حداقل ۲ هفته بین مصرف آخرین دوز MAOI و شروع داروهای SSRI فاصله باشد.
ترامادول داروی دیگری ست که در موارد نادری در مصرف همزمان با اس اس آرها منجر به بروز تشنج شده است.