ایرج جنتی عطایی (زاده ۱۹ دی ۱۳۲۵ در مشهد)، شاعر، ترانه سرا، نمایشنامه نویس و کارگردان تئاتر ایرانی است.
زمزمه های یک شب ۳۰ ساله ـ گزینه ترانه، سانفرانسیسکو، انتشارات نکیسا ۱۹۹۶؛ برلین، انتشارات گردون، ۱۳۸۴
مرا به خانه ام ببر ـ گفتگو و گزینه ترانه، به کوشش یغما گلروئی، تهران، انتشارات دارینوش، ۱۳۸۴
سلام کن به عشق، به انسان ـ ترانه های سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۸، تورنتو، انتشارات سرای بامداد، ۲۰۱۸ (۱۳۹۷)
ایرج جنتی عطایی در ۱۹ دی ماه ۱۳۲۵ در شهر مشهد متولد شد. پدر او اصالتی تبریزی داشت اما بزرگ شده مشهد بود. مادر او از اهالی عشق آباد بود که به دنبال حکومت استالین ناچار به مهاجرت به مشهد شد. او به علت شغل پدر در نیروی هوایی چند سالی را در مشهد و چند سالی را در دزفول گذرانده اما بخش تعیین کننده ای از دوران کودکی و جوانی اش در تهران گذشته است. او فارغ التحصیل رشته تئاتر از مدرسه هنرهای دراماتیک دانشگاه تهران و دانش آموخته جامعه شناسی هنر از کالج چلسی است.
ترانه سُرایی را در نوجوانی (اوایل دهه چهل خورشیدی) آغاز کرد. برای ترانه های اولیه اش، میلاد کیایی آهنگ سازی می کرد که روزهای سه شنبه از یک برنامه آماتوری رادیو ایران پخش می شد. اولین کاری که به طور رسمی از او پخش شد ترانه ای بود به اسم شِکوِه که بر روی ملودی ای از سلیمان اکبری نوشته بود و روز جمعه ای از برنامه شما و رادیو پخش شد. بعدتر به صورت تیمی، کار با یکی از درخشان ترین آهنگ سازان موسیقی پاپ ایران، پرویز مقصدی را آغاز کرد. در این دوران ترانه های بسیاری را بر مبنی ملودی های مقصدی آفرید. ترانه گل سرخ که ویگن اجرایش کرد، یکی از مشهورترین ترانه های این دوران است.
بعدها به استودیو طنین پیوست و ترانه هایش در کنار ترانه هایی از اردلان سرفراز، شهیار قنبری، زویا زاکاریان، فرهاد شیبانی و منصور تهرانی با آهنگ سازی آهنگ سازانی هم چون واروژان، بابک بیات و حسن شماعی زاده و صداهایی چون داریوش و گوگوش و ابی موسیقی پاپ و موج نو ترانه ایران را در دهه پنجاه خورشیدی (هفتاد میلادی) به اوجی درخشان رساند. او به همراه دوست و بچه محل دوران نوجوانی اش، بابک بیات با احساسی که از رویداد سیاهکل گرفت در سال ۱۳۵۲، ترانه جنگل را با صدای داریوش اقبالی منتشر کرد. این ترانه در کنار ترانه های بن بست و خونه، ساواک را متوجه او کرد که به دستگیری او و داریوش در سال ۱۳۵۳ منتهی شد.
زمزمه های یک شب ۳۰ ساله ـ گزینه ترانه، سانفرانسیسکو، انتشارات نکیسا ۱۹۹۶؛ برلین، انتشارات گردون، ۱۳۸۴
مرا به خانه ام ببر ـ گفتگو و گزینه ترانه، به کوشش یغما گلروئی، تهران، انتشارات دارینوش، ۱۳۸۴
سلام کن به عشق، به انسان ـ ترانه های سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۸، تورنتو، انتشارات سرای بامداد، ۲۰۱۸ (۱۳۹۷)
ایرج جنتی عطایی در ۱۹ دی ماه ۱۳۲۵ در شهر مشهد متولد شد. پدر او اصالتی تبریزی داشت اما بزرگ شده مشهد بود. مادر او از اهالی عشق آباد بود که به دنبال حکومت استالین ناچار به مهاجرت به مشهد شد. او به علت شغل پدر در نیروی هوایی چند سالی را در مشهد و چند سالی را در دزفول گذرانده اما بخش تعیین کننده ای از دوران کودکی و جوانی اش در تهران گذشته است. او فارغ التحصیل رشته تئاتر از مدرسه هنرهای دراماتیک دانشگاه تهران و دانش آموخته جامعه شناسی هنر از کالج چلسی است.
ترانه سُرایی را در نوجوانی (اوایل دهه چهل خورشیدی) آغاز کرد. برای ترانه های اولیه اش، میلاد کیایی آهنگ سازی می کرد که روزهای سه شنبه از یک برنامه آماتوری رادیو ایران پخش می شد. اولین کاری که به طور رسمی از او پخش شد ترانه ای بود به اسم شِکوِه که بر روی ملودی ای از سلیمان اکبری نوشته بود و روز جمعه ای از برنامه شما و رادیو پخش شد. بعدتر به صورت تیمی، کار با یکی از درخشان ترین آهنگ سازان موسیقی پاپ ایران، پرویز مقصدی را آغاز کرد. در این دوران ترانه های بسیاری را بر مبنی ملودی های مقصدی آفرید. ترانه گل سرخ که ویگن اجرایش کرد، یکی از مشهورترین ترانه های این دوران است.
بعدها به استودیو طنین پیوست و ترانه هایش در کنار ترانه هایی از اردلان سرفراز، شهیار قنبری، زویا زاکاریان، فرهاد شیبانی و منصور تهرانی با آهنگ سازی آهنگ سازانی هم چون واروژان، بابک بیات و حسن شماعی زاده و صداهایی چون داریوش و گوگوش و ابی موسیقی پاپ و موج نو ترانه ایران را در دهه پنجاه خورشیدی (هفتاد میلادی) به اوجی درخشان رساند. او به همراه دوست و بچه محل دوران نوجوانی اش، بابک بیات با احساسی که از رویداد سیاهکل گرفت در سال ۱۳۵۲، ترانه جنگل را با صدای داریوش اقبالی منتشر کرد. این ترانه در کنار ترانه های بن بست و خونه، ساواک را متوجه او کرد که به دستگیری او و داریوش در سال ۱۳۵۳ منتهی شد.
wiki: ایرج جنتی عطایی