اکبر گنجی

اکبر گنجی (زادهٔ ۱۱ بهمن ۱۳۳۸، تهران) نویسنده، روزنامه نگار و فعال سیاسی ایرانی است.
مجموعه مقالات قرآن محمدی
facebook
او برنده جوایزی از جمله جایزه قلم طلایی انجمن جهانی روزنامه نگاران، جایزه مارتین انالز و جایزه میلتن فریدمن مؤسسه کیتو شده است.
اکبر گنجی در روز ۱۱ بهمن ۱۳۳۸ در نازی آباد، تهران به دنیا آمد.
وی در دوران انقلاب ۱۳۵۷ ایران از فعالین خیابانی بود که بعدها با تشکیل سپاه پاسداران به آن گروه پیوست. اکبر گنجی از مخالفین ادامه جنگ بعد از فتح خرمشهر بود. وی در سال ۱۳۶۲ در یک سخنرانی علنی در پادگان ولی عصر و در حضور محسن رضایی، فرمانده وقت سپاه، به سیاست ادامه جنگ اعتراض کرد و آن را بی فایده دانست. وی در همان سخنرانی که باعث بحرانی در سپاه شد، فرماندهی سپاه، از جمله محسن رضایی، محسن رفیق دوست، محمدباقر ذوالقدر و زیبایی نژاد را متهم کرد که سپاه را آلت دست سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی کرده اند و با نیروی نظامی سپاه کار سیاسی می کنند و خواستار برکناری فرماندهی سپاه شد. این سخنرانی که با استقبال نیروهای لشکر محمدرسول الله سپاه و تنش میان آنان با فرماندهی سپاه شده بود، واکنش شدیدی در سپاه در حال جنگ ایجاد کرد. دادستانی سپاه این برخورد را تمرد در شرایط جنگی دانست و برای گنجی خواستار اشد مجازات یعنی حکم اعدام شد. اما با وساطت منتظری و یوسف صانعی این موضوع منتفی شد. وی در سال ۱۳۶۳ از سپاه استعفا داد و از آنجا بیرون آمد. او بعد از کنار رفتن از سپاه چند سالی رابط فرهنگی سفارت ایران در ترکیه بود و همچنین او با اعضای نهاد اطلاعات نخست وزیری مانند سعید حجاریان که از بنیان گذاران اصلی وزارت اطلاعات بودند ارتباط داشت که گاهی باعث شده بعضی وی را از اعضای وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی بدانند. خود او هرگونه حضور و ارتباط با وزارت اطلاعات را تکذیب می کند. با پایان جنگ و پس از ورود به دانشگاه، از اوایل دههٔ هفتاد گنجی به حلقهٔ کیان پیوست. حلقه ای که پس از جدا شدن خاتمی و شمس الواعظین و اعضای چپ مذهبی گرداننده روزنامه کیهان از آن نهاد به نشریه کیان روی آوردند و عبدالکریم سروش، روشنفکر دینی مشهور ایرانی که در آن زمان از استادان این جریان و همچنین یکی از مؤثرترین اعضای نهاد انقلاب فرهنگی که هنوز با نام شورای عالی انقلاب فرهنگی وجود دارد بود آنان را به لحاظ فکری تغذیه می کرد.

اکبر گنجی (زادهٔ ۱۱ بهمن ۱۳۳۸، تهران) نویسنده، روزنامه نگار و فعال سیاسی ایرانی است.
• «اسلام در طول تاریخ متناسب با تحولات اجتماعی تغییر کرده و باز هم تغییر خواهد کرد. خشونت های گروه های تروریستی مسلمان از یک سو، و اسلام هراسی بنیادها و رسانه های غربی و برخی غربیان از دیگر سو، موجب شده تا بسیاری از علمای مسلمان در کشورهای مختلف بگویند که اسلام دین خشونت نیست. کنش های دو نیروی افراطی تروریسم اسلام گرا و «صنعت اسلام هراسی» به جنبش خشونت زدایی از اسلام سرعت خواهد بخشید و نمونه دیگری از اصلاح پذیری اسلام را به نمایش خواهد گذارد و صدای قرآن رحمت را بلند خواهد کرد.»• «قرآن خنثی و بی طرف نیست. متنی چند صدایی است. سنت گرایان، بنیادگرایان/سلفی ها و تجددگرایان صداهای متفاوت و متعارضی از آن بلند کرده و «اسلام ها» ی گوناگون را ساخته اند. همه اسلام ها موجه نبوده و نیستند و هر یک از آنها باید نشان دهد که دارای اعتبار هرمنیوتیکی هستند.»• «دین را باید با عرف عقلای دوران جدید سازگار کرد تا باقی بماند. مقاومت در برابر این فرایند، ناممکن بوده و تنها نتیجه آن حاشیه نشینی است. خشونت هم از جایی به بعد به ضد خود تبدیل خواهد شد.»• «پیروان هیچ دین و ایدئولوژی ای اخلاقاً مسئول هیچ یک از جنایاتی نیستند که به نام آن ایدئولوژی یا توسط دیگر پیروانش صورت گرفته است، مگر آن که آن جنایات را تأیید کنند و یا بدان رضایت داشته باشند.»• «آیا خدا گفته است که هر کس به پیامبر اهانت کرد، مجازاتش مرگ است؟ پاسخ منفی است. در قرآن نه تنها هیچ گونه مجازات دنیوی برای اهانت کردن به پیامبر وجود ندارد، بلکه به پیامبر دستور داده شده تا نسبت به اهانت ها و آزارها «بی اعتنایی» کند. حدیث های واحد جعلی هم فاقد اعتبارند، چون به گفته پیامبر هر روایتی که با قرآن تعارض داشت باید دور انداخته شود.»• «توهین کردن به باورهای دیگران و متفاوت ها در مواردی با فرایند دموکراسی در تعارض قرار خواهد گرفت. دموکراسی از یک منظر، تحمل متفاوت ها و دیگری به خاطر زندگی صلح آمیز است. اهانت کردن به باورهای دیگران احتمالاً با دموکراسی هم در تعارض باشد.»