اوحدی مراغه ای

رکن الدین اوحدی مراغه ای (۶۷۳ - ۱۵ رمضان ۷۳۸ قمری) عارف و شاعر پارسی گوی ایران در قرن هشتم هجری و اهل مراغه است.
دیوان: که شامل قصاید، غزلیات، ترکیبات، ترجیعات و رباعیات است.
جام جم: که شامل مثنوی های اوحدی است.
منطق العشاق، (یا ده نامه، محبت نامه): شامل نامه هایی عاشقانه که میان عاشق و معشوق رد و بدل می شده است.
او در شهرستان مراغه زاده شد، پدرش از اهالی اصفهان بود و خود او نیز مدتی در اصفهان اقامت داشت و بنابراین نامش اوحدی اصفهانی نیز ذکر شده است. او علاقه زیادی به تصوف و عرفان داشت و از پیروان ابوحامد اوحد الدّین احمد کرمانی (از عرفای معروف) بوده و تخلص خود را نیز از نام وی گرفته است. اوحدی معاصر ایلخان مغول سلطان ابوسعید بود و آرامگاه او در مراغه است. هم اکنون یک موزه دائمی در مقبره اوحدی در مراغه دایر می باشد.
دانشنامهٔ بزرگ اسلامی در پیرامون مذهب او چنین آورده است:
دربارهٔ مذهب اوحدی مطلبی به صراحت بیان نشده است، ولی در دیوان او اشاراتی هست که از اعتقاد وی به تشیع حکایت می کند. از جمله: چندین بار از علی (ع)، حسین (ع)، رضا (ع) و مهدی (ع)، یاد کرده است…

اوحَدی مَراغِه ای (مراغه ح ۶۷۳ـ ۷۳۸ق)
(یا: اوحدی اصفهانی) عارف و شاعر ایرانی. در آغاز صافی تخلّص می کرد، اما پس از مدتی، تخلص اوحدی را برگزید. هم روزگار غازان خان بود. به سیر و سیاحت دلبستگی داشت و در سفرهایش از بزرگان تصوف هر شهری بهره می برد. چندی در اصفهان زندگی کرد. سپس به زادگاهش بازگشت و به ارشاد مریدان پرداخت. از آثارش: دیوان اشعار از قصیده، غزل، ترجیع بند و رباعی در ۸هزار بیت (تهران، ۱۳۴۳ش)؛ ده نامه یا منطق العشّاق در حدود ۶۰۰ بیت (مشهد، ۱۳۳۵ش)؛ جام جم (یا: جام جهان نما) در ۵هزار بیت (تهران، ۱۳۰۷ش).

اوحدی مراغه ای، شاعر نامدار ایرانی. زادروز: (۶۷۳ هجری قمری) در مراغه. وی به سال (۷۳۸ هجری قمری) در زادگاه خود درگذشت.
•

[ویکی فقه] اوحَدی مَراغِه ای، اوحدالدین (د ۱۵ رمضان ۷۳۸ق /۶ آوریل ۱۳۳۸م )، فرزند حسین اصفهانی ، از سخنوران و عارفان سده ۸ق است.
تولد او را برپایه یکی از ابیات جام جم ، حدود سال ۶۷۳ق /۱۲۷۴م ، تخمین زده اند. درباره اصل و زادگاه اوحدی، دو نظر متفاوت ابراز شده است : بسیاری اصل او را از مراغه دانسته اند و گفته اند که بیشتر عمر خود را در اصفهان گذرانده است، اما نفیسی با عنایت به برخی از سروده های اوحدی، زادگاهش را اصفهان دانسته که بعدها مقیم مراغه شده است . اگر گفته نفیسی را که ظاهراً دارای صحت است ، بپذیریم ، چنین به نظر می رسد که اوحدی در اوایل جوانی از زادگاه خود اصفهان خارج شده ، و به سیاحت در بسیاری از شهر ها پرداخته است . از جمله شهرهایی که وی در دیوانش بدان ها اشاره دارد، این هاست : بصره ، بغداد ، دمشق ، سلطانیه ، کربلا ، کوفه ، نجف ، قم و همدان . او مدت ها در آذربایجان به غربت می زیست تا سرانجام پیش از ۷۰۶ق /۱۳۰۶م ، مقیم مراغه پایتخت ایلخانان شد و از آن جا در زمان ابوسعیدخان به تبریز رفت و سلطان و وزیرش غیاث الدین محمد بن خواجه رشیدالدین فضل الله او را اکرام کردند. اوحدی حداقل در سال های ۷۳۲- ۷۳۳ق /۱۳۳۲-۱۳۳۳م ، در این شهر اقامت داشت ، ولی در پایان عمر به مراغه بازگشت و در همین شهر درگذشت و همان جا به خاک سپرده شد. مقبره وی اکنون در مراغه باقی است ، در حالی که دولتشاه وفات او را در ۶۹۷ق /۱۲۹۸م و در اصفهان دانسته ، و افزوده است که مزار وی نزد مردم این شهر محترم است .
ویژگی ها
اوحدی را با صفاتی چون عارف و موحد ، ستوده اند. از چگونگی دانش اندوزی او اطلاعی در دست نیست .
اساتید
او را شاگرد اوحدالدین کرمانی (د ۶۳۴ق ) دانسته اند که در کرمان دست ارادت به وی داده ، و تخلص خود را نیز از نام وی برگرفته است . هرچند این قول با توجه به سال مرگ اوحدالدین کرمانی ، بی پایه می نماید.
مذهب
...