فرزنداوری و پرورش فرزند

فرزندآوری و پرورش فرزند. پرورش (پرورش کودک) فرایند تقویت و حمایت از پیشرفت فیزیکی، عاطفی، اجتماعی و فکری کودک از نوزادی تا بزرگسالی است.پرورش به جنبه های رشد و نمو و تربیت کودک منهای رابطه ژنتیکی با پدر و مادر توجه دارد.معمولاً والدین بیولوژیک وظیفه پرورش کودک را به عهده دارند، علاوه بر این دولتها و انجمن ها نیز در این مورد نقش بازی می کنند.در مورد کودکان یتیم یا رها شده وظیفه مراقبت از کودکان را به سرپرستان غیر هم خون یا پرورشگاه می سپارند.
سبک های پرورشی مستبدانه می تواند بسیار سفت و سخت باشد.
محققان دانشگاه سیمون فرازر در کانادا در مطالعه ای که در مجله PLOS One منتتشر شد، نشان دادند که طول تلومرها در زنانی که فرزندان بیشتری داشتند، بلندتر از زنانی بود که کودکان کمتری داشتند؛ به همین دلیل فرزندآوری بیشتر، پیری دیرتر را برای زنان به همراه دارد.
طبقه اجتماعی،اعتقادات، ثروت و درآمد، بر چگونگی پرورش کودک بیشترین تأثیر را دارد.گذشت زمان و رشد تکنولوژی نیز در روش تربیتی اولیاء تأثیر می گذارد.هم چنین معلمان می توانند در تربیت کودکان مؤثر باشند. روش تربیتی آنها به گونه ای باید باشد که این روش در نسل های آینده هم تأثیر به سزایی داشته باشد.
دیانا بامریند، کارشناس روانشناسی رشد، پرورش کودک در اوان کودکی را به سه نوع تقسیم می کند: مقتدرانه، مستبدانه و آزادانه. به این روش ها روش چهارمی به نام روش غیردرگیر نیز اضافه شده است.این چهار سبک با پذیرش و مسوولیت از یک سو و تقاضا و کنترل از سوی دیگر سر و کار دارد.