غزا کردن

( مصدر ) ۱ - جنگ کردن با دشمنان دین ۲ - پیکار کردن ( مطلقا )

غزا کردن. [ غ َ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) جنگ کردن با دشمنان دین. جنگ کردن. رجوع به غزا شود : ابوموسی هروقت از بصره تاختن آوردی به اعمال پارس ، و غزا کردی و بازگشتی. ( فارسنامه ابن البلخی چ لیدن ص 114 ).
ای علم خضر غزایی بکن
وی نفس نوح دعایی بکن.یکی گفتش ای یار شوریده رنگ
تو هرگز غزا کرده ای در فرنگ.بعضی گویند که مراد، مصالح غزا کردن با دشمنان دین است. ( تاریخ قم ص 172 ). هرسال بدین ناحیت می آمدند و غزا میکردند. ( تاریخ قم ص 261 ). هرسال با ما غزا کنند و غارت کنند. ( تاریخ قم ص 263 ).